To najczęściej spotykany zarzut Kościoła Rzymskokatolickiego wobec reformacyjnej zasady„Sola Scriptura”. Apologeci katoliccy powołują się przy tej okazji na dwa fragmenty Nowego Testamentu. Pierwszy to 2 Tes 2,15: „Przeto, bracia, trwajcie niewzruszenie i trzymajcie się przekazanej nauki, której nauczyliście się czy to przez mowę, czy przez list nasz”. Wskazuje się tutaj, że nauka apostolska była przekazywana nie tylko w formie spisanej, ale także mówionej. Jej treść, depozyt odnaleźć można w tym, co Kościół Katolicki nazywa „Tradycją”. Drugi fragment to ustalenia w Jerozolimie (Dz.Ap.15) podjęte przez przywódców kościoła (apostołów i starszych, prezbiterów), które obowiązywały nawróconych pogan. Argument polega tu na twierdzeniu, że orzeczenie kościoła było wiążące dla wiernych.
Po pierwsze: Jezus i Apostołowie wszelkie spory religijne rozwiązywali odwołując się do Pisma Świętego (wówczas jeszcze samego Starego Testamentu). Nasz Pan nigdy nie odwołał się do tradycji, niepisanych źródeł wiary Izraela jako argumentu rozstrzygającego jego spory z uczonymi w Piśmie. Co więcej: napominał przywódców ówczesnego kościoła, że z powodu przywiązania do ludzkich tradycji uchylają się od posłuszeństwa i poddania spisanemu Słowu. Niczego w powyższej sprawie nie zmieniłoby (i nie zmienia) gdyby słowo „tradycja” zaczęto pisać z wielkiej litery.
Po drugie: Postanowienia „Soboru Jerozolimskiego” wynikały z debaty nad Pismem Świętym i zapowiedziami prorockimi dotyczącymi włączenia pogan do przymierza. Piotr szukając rozwiązania problemu nie powołał się na „Ducha Świętego przemawiającego poprzez Tradycję”. Raczej zwrócił się do Pism: Księgi Jeremiasza oraz Izajasza (Dz. Ap. 15:14-18) i na podstawie ich zapisów sformułował wniosek rozpoczynając go stwierdzeniem: „dlatego sądzę...”. Wypływał on bowiem z treści zacytowanych wcześniej ksiąg biblijnych. To Pismo było wyznacznikiem dla zrozumienia miejsca pogan w nowotestamentowym kościele. Ich decyzja była rezultatem interpretacji oraz zastosowania nauczania Pisma w nowej sytuacji (zapowiadanej przez proroków), w czasach „przejścia” między Starym, a Nowym Przymierzem.
Po trzecie: mówiąc o czasach apostolskich należy zauważyć, że rzeczywiście Słowo Boże było przekazywane na różne sposoby: poprzez Pismo, mowę, proroctwa, dar języków (o ile był tłumaczony), sny, wizje itp. Wszystko to miało miejsce w okresie, w którym skompletowanie kanonu Pisma należało do przyszłości. Kanon wciąż był jeszcze kształtowany, pisany. W czasach apostolskich (i wcześniej) wypowiadano wiele słów z natchnienia Ducha Świętego, o czym świadczą choćby instrukcje ap. Pawła dotyczące prorokowania w kościele. Każde słowo Jezusa było Słowem Bożym. Nie wszystkie jednak mamy spisane. Powód jest prosty: Bóg zechciał utrwalić część z nich (poprzez spisane księgi) aby przetrwały w czasie jako źródło wiary dla przyszłych pokoleń kościoła. Zatem nie musimy się domyślać co ze słów Jezusa, apostołów, proroków nie zostało spisane. To, że takie słowa były wypowiadane – wiemy i dla słuchających z pewnością miały wielką wartość. Jeśli jednak chodzi o treść, depozyt wiary kościoła po czasach apostolskich, m.in. dla nas – wszystko co Bóg zechciał aby przetrwało w czasie jako jej treść, źródło zachęty – mamy spisane. Bóg o niczym nie zapomniał. Spisanie Słowa po wkroczeniu grzechu na świat było konieczne aby:
- mogło przetrwać w czasie w nieskażonej formie (umysł człowieka został dotknięty grzechem)
- mogło dotrzeć do wszystkich
- mogło być obiektywnie wyjaśniane
- mogło być badane
Zatem reformacyjna zasada Tylko Pismo dotyczy standardu wiary w erze Nowego Przymierza od czasu skompletowania wszystkich kanonicznych ksiąg. Sola Scriptura nie oznacza, że w Starym Testamencie lub w czasach apostolskich objawione, autorytatywne słowo przychodziło wyłącznie w formie spisanej. W Biblii mamy wiele instrukcji Bożych przekazywanych poprzez sny, wizje, mówiących proroków i przemawiających apostołów. List do Hebrajczyków mówi wyraźnie o różnorodnych sposobach przekazywania Bożego Słowa w przeszłości (Hbr 1:1-3). Nicejskie Credo z 325 r. mówi o tym, że Bóg „przemawiał przez proroków”, co oznacza, że w IV wieku był to dawny sposób przekazywania Bożego objawienia. Nie o tym jednak mówimy. Sola Scriptura jest odpowiedzią na pytanie o ostateczny standard dzisiaj. Co jest autorytetem, ostatecznym źródłem wiary dla chrześcijan żyjących w XXI, XIX, XVI, IX, VII, III wieku? Biblia i Tradycja? Biblia i proroctwa, wizje, sny, języki? Biblia i Księga Mormona? Biblia i Kościół? Biblia i Ellen White? Nie. Tylko Biblia i cała Biblia. Sola et Tota Scriptura.
