piątek, 25 maja 2012

Chrzest czy "chrzest wiary"?

We współczesnych kręgach ewangelicznych można niekiedy usłyszeć pojęcie “chrzest wiary”. Zaprasza się na nabożeństwo „z chrztem wiary”, publikuje zdjęcia z „chrztu wiary”, ktoś mówi, że „przyjął chrzest wiary”.

Powodem jest zaakcentowanie, że wiara, a właściwie nie tyle wiara co wyznanie ust  jest warunkiem niezbędnym dla udzielenia i ważności chrztu, w przeciwieństwie do „chrztu niewiary” udzielanego niemowlętom oraz osobom upośledzonym, które nie są w stanie werbalnie wyznać Chrystusa.

„Chrzest wiary” jest jednak bardzo karkołomnym określeniem. Z kilku powodów:

1. Kiedy Biblia mówi o chrzcie zawsze używa określenia... chrzest. Kropka.
2. Określenie „chrzest wiary” w błędny sposób sugeruje, że chrzest jest czynnością człowieka: jest jego wyznaniem wiary, publicznym przyznaniem się chrzczonego do Chrystusa. To niezrozumienie istoty chrztu. Wg Pisma Świętego w chrzcie stroną aktywną jest Bóg: On nas chrzci, On poprzez chrzest wszczepia nas w swoje Ciało, którym jest kościół, On nas włącza do przymierza, On nas przyobleka w Chrystusa. Dlatego Biblia mówi po prostu o chrzcie, nie zaś o tzw. „chrzcie wiary”.
3. Wbrew nauczaniu Pisma Świętego (Ps 22:10-11; Ps 71:5-6; Ps 8:3) niniejszy zwrot błędnie komunikuje, że dzieci nawróconych rodziców (oraz osoby upośledzone w rodzinach chrześcijańskich) powinny być traktowane jako osoby niewierzące (poganie). „Chrzest wiary” nie odnosi się bowiem do nich i używany jest jako przeciwieństwo wobec chrztu udzielanego niemowlętom. To poważny błąd, który dewastuje nauczanie Pisma Świętego na temat Bożego usposobienia wobec dzieci Bożego Ludu, osób chorych z chrześcijańskich domów, znaczenia chrztu oraz istoty kościoła.

Tak jak odpowiedzią na nadużycia i skrzywienia liberalnego protestantyzmu nie jest powrót do rzymskiego katolicyzmu lecz reformacji, podobnie odpowiedzią na rzymskokatolickie nadużycia w kwestii „masowego” chrzczenia niemowląt nie jest porzucenie samej praktyki lecz powrót do jej biblijnego i reformacyjnego zrozumienia.

Pismo Święte mówi o dwóch ustanowieniach Pańskich (sakramentach): chrzcie i komunii (Wieczerzy Pańskiej). Wróćmy do biblijnego języka. Nie zastępujmy go karkołomnymi określeniami, które eksponują teologię danego kościoła niekiedy zniekształcając ich biblijne znaczenie.