Oczywiście Biblia temu zaprzecza i bardzo jasno mówi o Duchu Świętym jako osobie, nie zaś bezosobowej sile. Świadectwo Pisma Świętego jest jasne i klarowne. Ducha Świętego można zasmucić (Ef 4:30). Można próbować Go okłamać (Dz 5:3). Duch Święty przemawia (Dz 13:2) i postanawia (Dz 15:28). Duchowi można być posłusznym lub Mu się sprzeciwić (Dz 7:51). Duch Święty powołuje i posyła ludzi (Dz 13:2), wyposaża i obdarowuje darami (1 Kor 12:11). Można Go kusić (Dz 5:9). Duch daje radość (Rz 14:17) i mądrość (Dz 6:10). Ustanawia biskupów (Dz 20:28). Jego owocem jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość (Ga 5:22-23).
Nie ma żadnych wątpliwości, że Duch Święty jest Osobą i co więcej, jest Osobą Boską.
Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym (1 List do Koryntian 6:19-20).
Nasze ciała są świątynią Ducha Świętego. A jednocześnie należą do Boga i mamy Go wysławiać w naszym ciele. Wniosek: Duch Święty jest Bogiem. Inny tekst wskazujący na boskość Ducha Świętego znajdziemy w Księdze Dziejów Apostolskich|:
A pewien mąż, imieniem Ananiasz, ze swoją żoną Safirą, sprzedał posiadłość i za wiedzą żony zachował dla siebie część pieniędzy, a resztę przyniósł i złożył u stóp apostołów. I rzekł Piotr: Ananiaszu, czym to omotał szatan serce twoje, że okłamałeś Ducha Świętego i zachowałeś dla siebie część pieniędzy za rolę? Czyż póki ją miałeś, nie była twoją, a gdy została sprzedana, czy nie mogłeś rozporządzać pieniędzmi do woli? Cóż cię skłoniło do tego, żeś tę rzecz dopuścił do serca swego? Nie ludziom skłamałeś, lecz Bogu (Dzieje Apostolskie 5:1-4).
Okłamać Ducha Świętego to okłamać Boga. Nie chodzi bynajmniej o to, że Duch Święty jest kimś w rodzaju anioła, Bożego posłańca, który reprezentuje Boga. Nie jest też emanacją Bożej mocy. Jest Bogiem. Duch Święty występuje bardzo często obok Ojca i Syna. W Ewangelii Mateusza nasz Pan podaje formułę chrztu „w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego” (Mt 28:19). Uczeń Jezusa to ktoś, kto nosi na sobie pieczęć Trójjedynego Boga. W listach apostolskich mamy trynitarne pozdrowienia:
Łaska Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga, i społeczność Ducha Świętego niech będzie z wami wszystkimi (2 List do Koryntian 13:13).
Duch Święty posiada Boże atrybuty. Jest Stwórcą (Ps 33:6.9; Hi 33:4). Jest wieczny (Hbr 9:14), wszechwiedzący (1 Kor 2:10-11), wszechobecny (Ps 139:7-10; Jer 3:24), wszechmocny (Łk 1:35).
Po tym, jak wyznajemy w Credo, że wierzymy w Boga Ojca Wszechmogącego i Jego Syna Jezusa Chrystusa, wyznajemy, że wierzymy w Ducha Świętego. Oznacza to, że wierzymy w jednego Boga w Trzech Osobach. Nie wierzymy w jednoosobowego boga na wzór ściśle monoteistycznych religii (judaizm, islam). Nie wierzymy w boga-samotność, który od wieczności nie ma obok nikogo, z kim się komunikuje, kogo kocha, dzieli się radością i społecznością. Wierzymy w Boga, który jest miłością, a istotą miłości jest wyjście poza siebie samego. Stwierdzenie, że Bóg jest miłością, ma sens tylko przy założeniu, że Bóg jest wspólnotą osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Wyznanie wiary w Ducha Świętego, w Jego osobowość i bóstwo nie jest dodatkiem do chrześcijaństwa lub akademickim bonusem dla chętnych. Ktoś, kto zaprzecza, że Duch Święty jest Osobą Boską, nie jest chrześcijaninem. Nie rozważamy tu więc sprawy drugorzędnej, lecz same podstawy chrześcijańskiej wiary. Dlaczego jest to takie ważne? Ponieważ mówimy o tym, kim jest Bóg. Zaś to, kim jest Bóg, nigdy nie powinno być dla chrześcijan sprawą drugorzędną. Nasze przesłanie nie brzmi: „Wierz w Boga, ale wszystko jedno jakiego. Rób to po swojemu, byle szczerze. Wszystko jedno czy Syn jest Bogiem, czy Duch Święty jest Bogiem, ważne, byś wierzył, że Ojciec jest Bogiem”. Życie wieczne jednak otrzymują ci, którzy zaufali jedynemu Bogu, w takim stopniu, w jakim On nam się objawił, zarówno w swoim stworzeniu, jak i w swoim Słowie (Biblii). Nic innego nie powinno nas zadowolić.