Trójca Święta, chrzest i Komunia

Każde istotne wydarzenie, o którym mówi Pismo Święte jest wydarzeniem trynitarnym, co oznacza, że są w nie zaangażowane wszystkie Trzy Osoby Trójcy Świętej. Nie inaczej jest z sakramentami Kościoła: chrztem i Komunią. 

W chrzcie Ojciec wszczepia nas w ciało Chrystusa mocą Ducha. 

Podczas Wieczerzy Pańskiej (Komunii) Ojciec zaprasza nas na ucztę, gdzie Syn posila nas chlebem i winem, które w mocy Ducha stają się duchowym pokarmem ciała i krwi Pańskiej.

Nie ma innego Boga prócz Ojca Syna i Ducha. Nie ma żadnej innej religii, która wyznaje Boga w Trójcy Jedynego. Jest wiele religii wyznających ścisły monoteizm: jednoosobowego boga. Ale Kościół i chrześcijan wyznają: chwała Ojcu, Synowi i Duchowi. 

Dlaczego Bóg pozwolił na grzech na świecie?

Kendall Lankford

Dlaczego Bóg pozwolił na grzech na świecie? 

Ponieważ bez niego nigdy byś Go naprawdę nie poznał. 

Nie poznałbyś Go jako Zbawiciela. 

Nie poznałbyś Go jako Wybaczającego. 

Nie poznałbyś Jego miłosierdzia, Jego łaski ani Jego sprawiedliwości. 

Nigdy nie zobaczyłbyś, jak daleko posunąłby się, aby cię kochać — nawet do tego stopnia, że ​​umarłby za ciebie. 

Bez upadku nie byłoby krzyża. 

Bez ciemności nie uchwycilibyśmy światła. 

Bez poczucia winy nie cenilibyśmy przebaczenia. 

Grzech nie jest dobry. 

Ale Bóg używa nawet zła, aby objawić swoją nieskończoną dobroć. 

"Gdzie zaś grzech się rozmnożył, tam łaska bardziej obfitowała" (Rzymian 5:20).

Chwała Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu

Każde istotne wydarzenie, o którym mówi Pismo Święte jest wydarzeniem trynitarnym, co oznacza, że są w nie zaangażowane wszystkie Trzy Osoby Trójcy Świętej.

- Co świętujemy podczas Bożego Narodzenia? Ojciec posyła Syna, który w mocy Ducha Św. jest poczęty w łonie kobiety. Wcielenie Syna jest dziełem Trójcy.

- Co świętujemy podczas Wielkanocy? Ojciec wzbudził Syna w mocy Ducha. Wielkanoc jest więc trynitarna.

- Co świętujemy podczas Zesłania Ducha Świętego? Ojciec wysyła Ducha na Kościół poprzez Syna. Pięćdziesiątnica jest dziełem Trójcy Świętej.

Pomyślmy o Bożym działaniu wśród nas:

- Zbawienie jest dziełem Trójcy. Ojciec wybrał nas przed założeniem świata. Syn umarł za nas. Duch Święty wprowadza w nasze życie błogosławieństwo krzyża, ożywia nas, uświęca i zachowuje.

 - Modlitwa. Modlimy się do Ojca, poprzez Syna w Duchu Świętym. Modlimy się do Boga w Trójcy Jedynego, co oznacza, że modlimy się do Ojca, Syna i Ducha Świętego.

- Chrzest. Ojciec wszczepia nas w ciało Chrystusa mocą Ducha Świętego.

- Wieczerza Pańska. Ojciec zaprasza nas do wspólnoty Stołu, Syn posila nas chlebem i winem, które w mocy Ducha stają się duchowym pokarmem ciała i krwi Pańskiej. Komunia jest więc wydarzeniem trynitarnym.

 Nie ma innego Boga prócz Ojca Syna i Ducha. Nie ma żadnej innej religii, która wyznaje Boga w Trójcy Jedynego. Jest wiele religii wyznających (na wzór faryzeuszy) ścisły monoteizm: jednoosobowego boga. Ale Kościół i chrześcijan wyznają: Chwała Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu.

Trójca Święta - dowody biblijne

1. Jest jeden Bóg (1 Mj 6:4; 1 Sm 2:2; 2 Krl 19:15; Iz 37:16; 44:8; Mk 12:28-34; 1 Kor 8:4-6; 1 Tm 2:5; Jk 2:19). To stwierdzenie nie podlega dyskusji.

2. Ojciec jest Bogiem (Rz 1:7; 1 Kor 1:3; 8:6; 15:24; 2 Kor 1:3; Ef 4:6; Flp 4:20). Rzadko prowadzone są dyskusje na temat tego stwierdzenia.

3. Syn jest Bogiem. Ponieważ bardzo często odrzuca się to stwierdzenie, przedstawię bardziej obszerne dowody potwierdzające jego prawdziwość, chociaż i tak będzie to jedynie powierzchowne potraktowanie całego tematu.

a. Syn nazwany jest Bogiem (J 1:1; 20:28; Dz 20:28; Rz 9:5; Tt 2:13; Hbr 1:8).

b. Syn otrzymuje boskie nazwy (J 1:1, 18; Dz 5:31; 1 Kor 2:8; Jk 2:1; Obj 1:8; 21:6; 22:13).

c. Syn posiada boskie atrybuty.

i. Wieczność (J 1:2; 8:58; 17:5; Obj 1:8, 17; 22:13).

ii. Niezmienność (Hbr 1:11, 12; 13:8).

iii. Wszechobecność (J 3:13; Mt 18:20; 28:20).

iv. Wszechwiedza (Mt 11:27; J 2:23-25; 21:17; Obj 2:23).

v. Wszechmoc (J 5:17; Hbr 1:3; Obj 1:8; 11:17).

d. Syn wykonuje boskie dzieła.

i. Stworzenie (J 1:3, 10; Kol 1:16-17).

ii. Zbawienie (Dz 4:12; 2 Tm 1:10; Hbr 5:9).

iii. Sąd (J 5:22; 2 Kor 5:10; Mt 25:31-32).

e. Synowi oddaje się cześć tak, jak Bogu (J 5:22-23; 20:28; 1 Kor 1:2; Flp 2:9-10; Hbr 1:6).

4. Duch Święty jest Bogiem. Ci, którzy akceptują biblijne dowody na boskość Syna, rzadko mają problemy ze zrozumieniem dowodów na boskość Ducha Świętego.

a. Duch Święty nazwany jest Bogiem (Dz 5:3-4; 2 Kor 3:17).

b. Duch Święty otrzymuje Boskie nazwy (Mt 12:28).

c. Duch Święty posiada boskie atrybuty (1 Kor 2:13-14; Ga 5:22; 1 Tm 4:1; Hbr 3:7; 9:14; 1 J 5:6-7).

d. Duch Święty wykonuje boskie dzieła (J 6:33; 14:17, 26; 16:13; Dz 1:8; 2:17-18; 16:6; Rz 8:26; 15:19; 1 Kor 12:7-11).

e. Duchowi Świętemu oddaje się cześć tak., jak Bogu (Mt 12:32).

5. Ojciec, Syn i Duch Święty są oddzielnymi osobami we wzajemnych relacjach ze sobą. Nie są jedynie różnymi nazwami jednego Boga.

a. Syn modli się do Ojca (J 11:41-42; 17; Mt 26:29 ff.).

b. Ojciec mówi do Syna (J 12:27-28).

c. Ojciec, Syn i Duch Święty – wszyscy trzej – występują razem, ale wyraźnie różnią się od siebie (Mt 3:16-17).

d. Ojciec posyła Syna i Ducha Świętego, natomiast Syn posyła Ducha Świętego (J 3:17; 4:34; 5:30; 6:39; 14:26; 15:26; 16:7).

e. Ojciec i Syn kochają się wzajemnie (J 3:35; 5:20; 10:17; 14:31; 15:9-10; 17:24).

Opracowanie pochodzi z książki "Trinity and Reality" - Ralph Alan Smith

 

Ostatni dzień świata

Chrześcijanie zawsze wierzyli w powtórne przyjście Chrystusa. Dla pierwszych pokoleń chrześcijan była to radosna nadzieja, która dodawała im pociechy i pokrzepienia w obliczu prześladowań. Żyli oczekiwaniem na przyjście Chrystusa. Ostatnia księga Nowego Testamentu, a więc Objawienie św. Jana, kończy się słowami „Amen, przyjdź, Panie Jezu” (Obj 22:20). Apostoł Paweł w Liście do Tesaloniczan mówi o radości z tego przyjścia: „I tak zawsze będziemy z Panem” (1 Tes 4:17). 

Nasz stosunek do powtórnego przyjścia Chrystusa jest dobrym testem naszej wiary w Niego. Jeśli jest to dla nas wydarzenie, które powoduje strach, to niedobrze. Nie powinniśmy myśleć, że zostaniemy czegoś pozbawieni, że stracimy możliwości, a Bóg nam przerwie dobrą zabawę niczym mama, która w połowie meczu z kolegami na podwórku woła syna na obiad. Jeśli zaufaliśmy Jezusowi, to myśl o Jego powrocie powinna powodować w nas ekscytację. Będziemy bowiem doświadczać radości, przyjemności, pokoju w stopniu o wiele większym niż teraz. Obecny stan to ledwie zadatek, zapowiedź tego, co Bóg przygotował nam w wieczności, po powtórnym przyjściu Chrystusa, po zmartwychwstaniu ciał. 

Jezus przyjdzie sądzić żywych i umarłych, co oznacza, że przyjdzie jako Sędzia. Nie przyjdzie jako dziecko w żłobie. Nie przyjdzie, by dać człowiekowi kolejną szansę nawrócenia. Przyjdzie na Sąd. Przed obliczem Jezusa stanie bogaty i biedny, Mahomet, Konfucjusz, buddyjski mistrz, hinduski mnich, Richard Dawkins, Christopher Hitchens, każdy, kto mówił o Jezusie jako o jednym z wielu ciekawych nauczycieli moralności. 

Ponieważ wyznaczył dzień, w którym będzie sądził świat w sprawiedliwości przez tego człowieka, którego przeznaczył; o czym dał zapewnienie wszystkim ludziom, że wskrzesił go z martwych (Dzieje Apostolskie 17:31) 

 Nie tylko jest wyznaczone każdemu człowiekowi raz umrzeć (Hbr 9:27). Bóg nie tylko wyznaczył ostatni dzień życia każdego z nas, ale także ostatni dzień świata. Świat będzie miał łoże śmierci. Świat skończy się w tym ustalonym dniu i tylko Bóg wie, kiedy ten dzień nadejdzie. 

Jezus przyjdzie sądzić zarówno żywych, jak i umarłych. Nie będzie miało najmniejszego znaczenia, czy ktoś będzie żył w chwili, gdy On powróci, czy będzie martwy od tysięcy lat. Ważniejszy jest inny podział: na tych, którzy się nawrócili z grzechu, zaufali Jezusowi, i na tych, którzy postanowili żyć w swoich grzechach. Biblia dzieli te dwie grupy ludzi, używając różnych podobieństw i symboli: pszenica i kąkol (Mt 13:30), owce i kozły (Mt 25:33), synowie diabła i synowie Boga (J 8:44; 1:12-13), gałązki wydające owoc i nieowocujące (J 15:1-2), ziemia, która rodzi żniwa, i ziemia, na której rosną osty (Hbr 6:7-8), panny z oliwą i panny bez oliwy (Mt 25:1-13), goście w strojach weselnych i goście bez odświętnych strojów (Mt 22:11-14) itd. 

Zauważmy, że nie ma podziału na członków Kościoła i ludzi spoza Kościoła. Jezus mówi, że pszenica i kąkol rosną razem w świecie. Również w Kościele są owce i kozły, panny z oliwą i bez oliwy. Jest to raczej podział, na tych, którzy wejdą do Królestwa Bożego, i tych, którzy nie ujrzą Królestwa, na tych, którzy narodzili się na nowo, i na tych, którzy narodzili się tylko raz, cieleśnie.

Koniec świata?

Pismo Święte, mówiąc o przyszłość ziemi, nie zapowiada „końca świata”. Mówi o powtórnym przyjściu Chrystusa. Brzmi to dużo optymistyczniej niż koniec świata, przynajmniej dla wierzących w Niego. Owszem, nastąpi koniec świata takiego, jaki znamy, ale nie rozpadniemy się na miliardy kawałków, ziemia nie wybuchnie, ludzie nie pomrą wskutek zarazy lub wojny. Ludzkość będzie istniała w czasie przyjścia Jezusa.

Najważniejsza różnica w zrozumieniu chrztu

Najważniejsza różnica w zrozumieniu chrztu przez chrześcijan nie polega na tym, że jedni chrzczą dzieci a drudzy nie. Polega raczej na tym, że jedni postrzegają chrzest jako działanie Boga, a drudzy człowieka. W pierwszym przypadku Bóg coś deklaruje i czyni, w drugim człowiek. 

Pogląd na chrzest dzieci to skutek przyjęcia jednego z tych założeń.

Praktyczne zastosowanie prawdy o odejściu Jezusa do nieba

Jakie praktyczne wnioski płyną z prawdy o Chrystusie, który wstąpił do nieba i zasiadł po prawicy Ojca? 

Po pierwsze, skoro Jezus zasiadł po prawicy Ojca i objął panowanie, to nic nie dzieje się przypadkowo, w oderwaniu od Bożej woli. Oczywiście jest miejsce na pytania: Jaki Bóg ma plan, przyzwalając na wirusy, ograniczanie swobód obywatelskich, trzęsienie ziemi lub wojnę? Co Bóg robi wobec Kościoła i z Kościołem w ten sposób? Dlaczego to ma miejsce? Jedna z możliwych odpowiedzi powinna zakładać możliwość umacniania w nas, Bożych dzieciach, wiary i posłuszeństwa pośród przeciwności. Bez względu na Boże intencje naszą odpowiedzią powinna być wierność w czasie dogodnym lub niedogodnym. 

Po drugie, skoro Jezus objął panowanie, wówczas to, co się dzieje, nie dzieje się poza Bożym planem. Bóg nad wszystkim panuje i nic nie wymyka Mu się spod kontroli. Wierzymy w Bożą suwerenność i w Bożą opatrzność. Dlatego zachowajmy spokój ducha, pokój i radość w Chrystusie. Nadal pracujmy, wychowujmy dzieci, cieszmy się czasem z małżonkiem i dobrym winem. Dziękujmy za każdy poranek i za każdy posiłek. Cieszmy się dobrą książką, grą, wycieczką, sportem lub dobrym koncertem. Róbmy swoje. Sadźmy nasze drzewa, a Bóg zdecyduje, czy będą owocowały, czy jutro uderzy w nie piorun. To jednak Jego rzecz, nie nasza. My sadzimy. On daje wzrost, słońce, deszcz, grad lub błyskawice. 

Po trzecie, miejmy bojaźń Bożą, a nie będziemy musieli bać się niczego innego. Chodźmy w wierze, nie w strachu. Pan Jezus mówi w Ewangeliach: Nie bój się, lecz wierz. Albo będziemy się bali, albo wierzyli. Nie odżywiajmy swoich obaw. Uważajmy, by paranoje nie opanowały naszego codziennego życia. Ostrożność nie jest tym samym co obsesja. 

Po czwarte, Jezus zasiadł na tronie, a więc odpoczął od swoich dzieł, na znak, że osiągnął zwycięstwo. To z kolei gwarantuje szczęśliwe zakończenie w historii, na końcu czasów. Kiedy się trwożymy, szybko zajrzyjmy na koniec Bożej historii i przypomnijmy sobie: I żyli długo i szczęśliwie. Tak kończy się Biblia. Tak kończy się każda dobra historia. Jeśli oglądacie z rodziną film i nagle pada na ziemię postrzelony kulą dobry bohater, a dzieci zaczynają płakać, zaspojleruj i powiedz: Spokojnie, będzie żył. Podobnie i my pośród życiowych przeciwności zachowajmy wiarę, że wszystko skończy się dobrze. 

Po piąte, kiedy podczas niedzielnego nabożeństwa jako Kościół obchodzimy razem Wieczerzę Pańską, pomyślmy o tym momencie w taki sposób: Skoro Jezus usiadł i zwyciężył, to i ja mogę usiąść. Mogę odpocząć. Mogę z wielkim zadowoleniem jeść i pić. Po dokonanym dziele Jezusa nie tylko On odpoczął, ale i my możemy odpocząć w Nim. On jest naszym odpocznieniem (Hbr 4). 

Po szóste, nie znamy jutra. Ale Bóg zna. Dlatego ufajmy Jemu, lecz nie w tym, że nasz problem z dnia na dzień zniknie. Nie mamy takiej obietnicy. Mamy natomiast inną. Ufajmy Bogu, że (zgodnie z Jego obietnicą) On nie zniknie z naszego życia pośród problemów. Nie wiemy, kiedy znikną ciemiężcy, ale wiemy, że nie zniknie Bóg. Nie znamy jutra, ale Bóg już tam jest. Możemy więc bez obaw myśleć o jutrze, jeśli żyjemy blisko Boga. Życie z Bogiem to przygoda, wędrówka pośród krętych dróg, dzikich bestii, łagodnych zwierząt, lasów, wodospadów, ciemnych dolin lub rozgwieżdżonego nieba. Nie chcemy tego zamienić na w pełni bezpieczną, ale i nudną wędrówkę płaskim chodnikiem pośrodku niczego.

Panowie Nawrocki i Trzaskowski, bądźcie rozsądni!

Dzisiejsze Święto Wniebowstąpienia Chrystusa jest dobrym przypomnieniem przed nadchodzącymi wyborami prezydenckimi w naszym kraju. 

Przypomina ono bowiem, że Jezus jest Panem! Jest Panem narodów (w tym Polski) i każdego centymetra sześciennego we wszechświecie. 

I kiedy to mówimy, to nie wyrażamy pragnienia, by tak się stało. Deklarujemy to, co Bóg już uczynił. 

Ewangelizacja nie jest więc procesem udzielania Jezusowi autorytetu w naszym życiu na zasadzie: „Jeśli zechcecie, to uczyńcie Go Panem. Ukoronujcie Go!”. Ewangelizacja jest procesem ogłaszania autorytetu, który Jezus już posiada! 

On przyjął władzę, gdy wstąpił na niebiosa i zasiadł po prawicy Ojca. I to panowanie dotyczy nie tylko nieba, ale i ziemi (Mt 28:18). 

Chrystus nie kieruje niektórymi fragmentami świata. Jezus nie zarządza jedynie jakąś prowincją świata, częścią ziemi, zaledwie naszym sercem lub samym Kościołem. Jezus jest Panem! – to jest podstawowe wyznanie chrześcijanina. Ta prawda ma wymiar kosmiczny. Jezus nie jest lokalnym Bogiem. Jest stwórcą wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Owszem, Jezus zbawia jednostkę, ale właśnie dlatego, że otrzymał władzę nad niebem i ziemią. Jezus posiada władzę, dlatego zbawia człowieka. Gdyby nie była Mu dana władza, jak mógłby zbawić kogokolwiek? Jeśli Jezus nie ma władzy, to nie jest w stanie nic zrobić. 

Wszelkie kolano powinno się przed Nim ugiąć, wszelki język Go wyznać, a każdy rządzący powinien oddać cześć większemu Królowi (Ps 2:10-11). 

Dlatego Panowie Nawrocki i Trzaskowski, Słowo Boże do was na dzisiaj brzmi: "Bądźcie więc teraz rozsądni, królowie, przyjmijcie przestrogę, sędziowie ziemi! Służcie Panu z bojaźnią i weselcie się, z drżeniem złóżcie mu hołd" (Psalm 2:10-11).

Dlaczego odszedłem z Kościoła rzymskokatolickiego i zostałem protestantem?

Oto 8 powodów, dla których opuściłem Kościół rzymskokatolicki i zostałem protestantem:

1. Autorytet 

Ponieważ nie wierzę, że Słowo Boże znajduje się zarówno w Piśmie Świętym jak i w Tradycji Kościoła. 

Wierzę, że  natchnionym, bezbłędnym Słowem Bożym danym przez Boga Kościołowi jest tylko Biblia, cała Biblia i nic poza nią. Orzeczenia Kościoła, Tradycji, soborów, synodów czy katechizmów są prawdziwe i godne przyjęcia o ile ich treść wynika z Pisma Świętego i jest z nim zgodna.

2. Usprawiedliwienie 

Ponieważ nie wierzę, że usprawiedliwienie, dzięki któremu mamy odpuszczenie grzechów jest wypracowywane w nas i przez nas. Nie jest to również rezultat współpracy z Panem Bogiem, procesu uświęcenia rozpoczętego w momencie chrztu.

Wierzę, że człowiek jest usprawiedliwiony wyłącznie przez żywą i szczerą wiarę w Jezusa Chrystusa. Usprawiedliwienie jest nad wierzącym człowiekiem ogłoszone. Jest mu przypisane, tak iż Bóg spoglądając na chrześcijanina nie widzi Jego grzechów – te zostały złożone na Chrystusa – a widzi świętość, sprawiedliwość, czystość, w którą przyodział człowieka Boży Syn.  

3. Łaska 

Ponieważ nie wierzę, że Boża łaska jest jedynie pomocą ku zbawieniu, a udzielana jest głównie poprzez sakramenty.    

Wierzę, że łaska Boża jest nie tylko konieczna do zbawienia, lecz również w pełni wystarczająca. Nie istnieje inna przyczyna zbawienia człowieka niż Boża łaska. Jej owocem jest żywa wiara Synowi Bożemu widoczna w uczynkach. 

4. Msza święta 

Ponieważ nie wierzę, że ofiara Chrystusa i ofiara Mszy świętej są jedną ofiarą. Nie wierzę, że we Mszy świętej w sposób bezkrwawy jest ofiarowany sam Chrystus i że jest to ofiara przebłagalna.

Wierzę, że Chrystus złożył ofiarę za nasze grzechy raz na zawsze. Jest ona w pełni doskonała, wystarczająca do zbawienia. Nic nie można do niej dodać, ani z niej ująć. Nie można jej uobecnić, odprawić, złożyć.

4. Komunia (Eucharystia)

Ponieważ nie wierzę w przemianę substancji chleba w rzeczywiste ciało Chrystusa i substancji wina w Jego krew. Nie wierzę, że konsekracja (przeistoczenie chleba i wina) następuje po słowach ustanowienia Eucharystii wypowiedzianych przez rzymskokatolickiego kapłana, a także, że hostie po konsekracji powinny być przedmiotem czci i adoracji. 

Wierzę, że Chrystus podczas Komunii jest obecny dzięki Duchowi Świętemu, którego posłał po swoim cielesnym odejściu do nieba. Dzięki mocy Ducha Świętego karmi wierzących Swoim ciałem i krwią poprzez chleb i wino. Jednak to nie one ulegają przemianie, lecz uczestnicy Komunii. 

5. Kult obrazów 

Ponieważ nie wierzę, że przedmiotem czci lub elementami kultu powinny być wizerunki Pana Jezusa, Marii i świętych oraz, że kto czci obraz, ten czci osobę, którą obraz przedstawia.

Wierzę, że drugie przykazanie Dekalogu zachowuje aktualność: "Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył" (Księga Wyjścia 20:4-5a, Biblia Tysiąclecia). Jako protestanci nie sprzeciwiamy się samym obrazom, wizerunkom Pana Jezusa ani sztuce sakralnej, lecz liturgicznemu użyciu obrazów, ich „pośrednictwu” w czci oddawanej Bogu. Bałwochwalstwo to nie tylko szczery kult fałszywych bogów. To również fałszywy kult prawdziwego Boga. Bóg wzywa nas do oddawania Jemu czci "w Duchu i w prawdzie", nie zaś wedle naszych pragnień lub upodobań.

6. Maria

Ponieważ nie wierzę, że Maria została poczęta bez grzechu pierworodnego (dogmat o Niepokalanym Poczęciu) oraz z ciałem i duszą wzięta do nieba (dogmat o Wniebowstąpieniu Błogosławionej Dziewicy Maryi). Nie powinniśmy stosować wobec niej tytułów: "naszej Pani, Pośredniczki, Pocieszycielki”. W świetle Pisma Świętego Maria nie powinna być obiektem religijnego kultu oraz modlitw chrześcijan. 

Wierzę, że Maria jest szczególnie wybraną kobietą, która jako jedyna dostąpiła łaski urodzenia i wychowania Syna Bożego. Jednak Pismo Święte nie podaje nam żadnego przykładu kultu maryjnego akceptowanego przez Boga. Przeciwnie, jest przykładem do naśladowania w jej wierze, pokorze, posłuszeństwie Słowu Bożemu. Nabożeństwa i modlitwy powinny być kierowane wyłącznie do Boga.

7. Czyściec 

Ponieważ nie wierzę w czyściec. Biblia milczy na temat istnienia miejsca, w którym niektóre dusze muszą przejść oczyszczenie po śmierci. W związku z tym, nie wierzę w skuteczność jałmużny, odpustów, modlitw i dzieł pokutnych za zmarłych. Ich wieczność została rozstrzygnięta, gdy stanęli przed Bogiem po śmierci. 

Wierzę, że po śmierci dusza udaje się do jednego z dwóch miejsc: nieba lub piekła. Dla tych, którzy szczerze zaufali Chrystusowi nie pozostaje żadna doczesna kara do odpokutowania czy to na tym świecie, czy w przyszłym – w czyśćcu – przed wejściem do nieba. Idea czyśćca pomniejsza skuteczność dzieła Chrystusa, który cierpiał i poniósł karę za wszystkie grzechy zbawionych ludzi. Ponadto doktryna czyśćca w niebezpieczny sposób buduje fałszywą nadzieję na zbawienie bez konieczności nawrócenia i zerwania z grzechem. 

8. Papiestwo 

Ponieważ nie wierzę, że Piotr był pierwszym papieżem i że Pan Jezus nakazał Kościołowi wybieranie kolejnych po nim jako głowy Kościoła. Nie wierzę, że biskup Kościoła w Rzymie jest następcą św. Piotra, głową Kolegium Biskupów, zastępcą Chrystusa i pasterzem całego Kościoła tu na ziemi. Nie wierzę również, że biskup rzymski przemawiając ex cathedra posiada nieomylność. 

Wierzę, że jedynym nieomylnym źródłem wiary jest Pismo Święte (nie papież lub jakikolwiek inny człowiek), a jedyną głową Kościoła jest Jezus Chrystus. Kościół nie posiada dwóch głów: widzialnej i niewidzialnej, tak jak ciało nie posiada dwóch głów. Piotr otrzymał szczególne powołanie bycia jednym z apostołów, którzy wraz z prorokami założyli fundament Kościoła. Ciągłość i sukcesja apostolska polegają na trwaniu w nauce apostolskiej przekazanej raz na zawsze w Piśmie Świętym. Pismo milczy o zwierzchnictwie biskupa Rzymu nad całym Kościołem Powszechnym. Wskazuje natomiast na gremialne zarządzanie Kościołem przez pastorów (prezbiterów) i starszych.