Szatan nie sprzeciwia się zdrowym zasadom moralnym

Szatan nie sprzeciwia się zdrowym zasadom moralnym i dobrym obyczajom. Sprzeciwia się Jezusowi Chrystusowi.

Przeczytaj to jeszcze raz, ponieważ większość chrześcijan całkowicie to pomija.

Szatanowi nie zależy na tym, abyś był „dobrym człowiekiem”. Nie dba o to, czy jesteś wolontariuszem w banku żywności, segregujesz śmieci i pomagasz starszym paniom przejść przez ulicę. Nie dba o to, czy jesteś miły, hojny i lubiany przez wszystkich w swojej społeczności.

Dba o to, żebyś nie ugiął kolan przed Jezusem.

Oto oszustwo, które zwiodło miliony ludzi: Szatan wmówił ludziom, że moralność równa się duchowości; że bycie „dobrym człowiekiem” to to samo, co bycie chrześcijaninem. Że jeśli po prostu żyjesz właściwie, dobrze traktujesz ludzi i unikasz „wielkich grzechów”, to jesteś akceptowany przez Boga.

To kłamstwo prosto z piekła rodem.

Faryzeusze mieli nienaganną moralność. Skrupulatnie przestrzegali prawa. Byli szanowani, zdyscyplinowani i religijnie oddani.

Jezus nazwał ich dziećmi diabła. Dlaczego? Nie dlatego, że ich moralność była zła, lecz ponieważ ich moralność zastąpiła Chrystusa.

Największą sztuczką szatana nie jest to, że złych ludzi czyni gorszymi. Chodzi o to, by dobrzy ludzie myśleli, że nie potrzebują Zbawiciela.

Pomyśl o tym:

Ateista, który karmi bezdomnych, myśli, że jest wystarczająco dobry bez Boga.

Buddysta, który medytuje i praktykuje współczucie, myśli, że jest oświecony bez Chrystusa.

Muzułmanin, który modli się pięć razy dziennie, myśli, że jest sprawiedliwy bez Jezusa.

Moralny chrześcijanin, który chodzi do Kościoła, daje dziesięcinę i unika skandali, myśli, że jest zbawiony bez poddania się Jezusowi.

Wszyscy zmierzają do tego samego miejsca: wiecznego oddzielenia od Boga.

Bo moralność nie zbawia. Jezus zbawia. „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił”. List do Efezjan 2:8-9

Szatan kocha moralnych ludzi, którzy odrzucają Jezusa. Są oni jego najlepszą reklamą kłamstwa, że ​​można zasłużyć na niebo.

Są żywym dowodem na to, że można:

• być życzliwym bez Chrystusa

• być hojnym bez Boga

• być zdyscyplinowanym bez Ducha Świętego

• być szanowanym bez odkupienia

A mimo to zginąć.

Najgroźniejszymi ludźmi w piekle nie będą mordercy i gwałciciele. Będą to moralni, uczciwi obywatele, którzy uważali, że ich dobroć jest wystarczająca. Ich moralność stała się ich bożkiem. Ich dobroć stała się ich bogiem. A Szatan uśmiechnął się, ponieważ osiągnął swój cel: Odwrócić ich od Jezusa.

Oto, czego większość chrześcijan nie rozumie: Szatan nie musi zmuszać cię do robienia złych rzeczy. On po prostu musi powstrzymać cię od zrobienia JEDNEJ rzeczy, która ma ostateczne znaczenie: poddania się Chrystusowi.

Jeśli nakłoni cię, abyś:

• zaufał swojej moralności zamiast ofierze Chrystusa

• polegał na swojej dobroci zamiast na łasce Bożej

• wierzył w swoje uczynki zamiast w dokonane dzieło Jezusa

– wówczas on zwyciężył.

Możesz żyć moralnie i nadal umrzeć jako przegrany. Możesz być dobrym człowiekiem i nadal podlegać osądowi. Możesz unikać wszystkich „wielkich grzechów”, a mimo to na zawsze być oddzielonym od Boga.

Ponieważ głównym grzechem, który potępia cię na wieki, jest odrzucenie Jezusa Chrystusa.

„Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; a kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz gniew Boży ciąży na nim”. Jana 3:36

Nie morderca, który pokutuje i wierzy w Chrystusa, jest potępiony.

Nie złodziej, który nawraca się do Jezusa na krzyżu, jest potępiony.

Nie prostytutka, która obmywa stopy Jezusa łzami, jest potępiona.

Potępiona jest osoba moralna i religijna, która odrzuca Chrystusa.

Dlatego szatan kocha moralność bez Jezusa. Wysyła ludzi do piekła z uśmiechem na twarzy, przekonanych, że są wystarczająco dobrzy.

Przestań ufać swojej moralności. Zacznij ufać Jezusowi. Twoja dobroć cię nie zbawi. Twoje uczynki cię nie odkupią. Twoja moralność cię nie usprawiedliwi.

Tylko krew Jezusa Chrystusa może obmyć twój grzech i uczynić cię godnym świętego Boga. Wszystko inne to tylko odwracanie uwagi szatana od jedynej rzeczy, która naprawdę się liczy.

Przesłanie, które zmienia ludzi

„Cóż takiego w trzy dni zmieniło grupkę w duchowych zdobywców świata? Nie było to wspomnienie życia Jezusa. Nie była to inspiracja płynąca z dawnej znajomości z Nim. Było to przesłanie: On zmartwychwstał! Tylko to świadectwo dało żyjącego Zbawiciela uczniom i może dać także nam dzisiaj”.

John Gersham Machen „Chrześcijaństwo i liberalizm”

Nabożeństwo w niebie - wnioski dla Kościoła na ziemi

Bóg odsłania przed nami kurtynę i ludzkim oczom ukazuje chwałę nabożeństwa w niebie. Dzieje się w to Księdze Objawienia św. Jana, gdy apostoł oznajmia: "W dzień Pański popadłem w zachwycenie i usłyszałem za sobą głos potężny, jakby trąby" (Obj 1:10), a także w wizji, którą Bóg ukazał Izajaszowi: "W roku śmierci króla Uzjasza widziałem Pana siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, a kraj jego szaty wypełniał świątynię" (Iz 6:1).

Te dwie wizje nabożeństwa w niebie ustanawiają ważne i podstawowe zasady dotyczące chrześcijańskiego nabożeństwa.

Oto kilka wniosków:

Po pierwsze, podobieństwa nabożeństw w wizjach Izajasza, a potem Jana ukazują, że jest ono niezmienne. Schemat nie zmienił się od czasów Izajasza do czasów Jana. Rzeczywistość w niebie, jaka była na początku, jest teraz i pozostanie na zawsze, na wieki wieków.

Oczywiście różnica polega na tym, że niebiańskie nabożeństwo z Księgi Objawienia, którego Jan był uczestnikiem i świadkiem po wcieleniu, śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa, wywyższa „Baranka zabitego”, o którym Izajasz nie wspomina. Ale zadośćuczynienie za grzech w Księdze Izajasza również opierało się na bezgrzesznym Cierpiącym Słudze z 53 rozdziału, o którym Izajasz pisze, że został „zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze” (Iz 53:5-6).

Sedno i elementy niebiańskiego uwielbienia w obu przypadkach są takie same.

1. Boże wezwanie.

2. Świadomość własnego grzechu i wyznanie go. Boże zapewnienie o oczyszczeniu.

3. Bóg przemawia i przekazuje swoją wolę w Słowie. 

4. Bóg zaprasza na ucztę radości. 

5. Człowiek wraca "na ziemię", aby pełnić wolę Bożą.

I to jest schemat chrześcijańskiego nabożeństwa w historycznym Kościele, co można zauważyć również w porządku liturgii w naszym Kościele w Gdańsk

Po drugie, ten schemat nie jest zainicjowany przez człowieka, przez nas. Kiedy oddajemy Bogu cześć wedle powyższego niebiańskiego wzorca, wkraczamy w wieczną rzeczywistość. Kiedy udamy się do nieba po śmierci, rzeczywistość nieba nie będzie dla nas całkowicie obca, bo już teraz uczestniczymy w nabożeństwie, które jest jego odbiciem.

Po trzecie, wkraczamy w tą wieczną rzeczywistość nie z własnej inicjatywy ani zasług, lecz jedynie na zaproszenie Boga i na podstawie odkupieńczego dzieła Syna Bożego. W obu okresach czasu, a więc przed i po narodzeniu Chrystusa, to Bóg wzywał grzeszników do swojej świątyni. To odbywało się to w ten sposób, że Izraelici inicjowali sobie nabożeństwa lub mieli budować świątynię Boża wedle własnej twórczości.

W obu okresach czasu (przed i po narodzeniu Chrystusa) obecność człowieka przed Bogiem była możliwa dopiero po odkupieniu winy grzesznika środkami, które zapewnił sam Bóg, a nie człowiek. To widzimy np. w nabożeństwie w Przybytku Mojżeszowym i potem w Świątyni Salomona.

Po czwarte, obie wizje ukazują nam na jakich działaniach Bożych odbywa się nasza obecność przed Jego obliczem: Powołanie, Przebaczenie, Poświęcenie, Posilenie, Posłanie (5P).

Odwracanie tej kolejności lub pomijanie któregoś z elementów, bo Kościół tak zdecydował, niszczy ten porządek. Niestety wiele Kościołów ma wręcz uczulenie na słowo „liturgia”, co oznacza, że choć sami mają liturgię (bo każdy Kościół ma jakiś porządek nabożeństwa), to jednak nie jest to liturgia do końca przemyślana w oparciu o wzór, który widzimy w Piśmie Świętym.

I w końcu po piąte, skoro nabożeństwo nie jest naszą inwencją, naszym działaniem wobec Boga, to nie nazywamy je uwielbieniem. Uwielbienie to odpowiedź człowieka na Boże działanie i ma miejsce we wszystkim co czynisz. Uwielbiamy Boga poprzez to jacy jesteśmy dla innych ludzi, jak się uczymy lub pracujemy. W kontekście nabożeństwa to uwielbienie również odbywa się m.in. poprzez pieśni, modlitwy, postawę naszego ciała czy też ofiary, które składamy. Ale nabożeństwo to coś więcej niż uwielbienie. To również spowiedź powszechna, to również czytanie i nauczanie Bożego Słowa, to komunia, to błogosławieństwo…

Chrześcijańskie nabożeństwo powinno mieć charakter miłosnego, radosnego dialogu Oblubieńca (Chrystusa) z Oblubienicą. Bóg inicjuje: zaprasza, oczyszcza, wzmacnia, posila i rozsyła. Natomiast wszystkie działania Jego wyznawców, aniołów i zbawionych ludzi, są odpowiedzią na Boże dzieło. 

Adwentowa jedność

Peter Leithart

Jan rozpoczyna swoją Ewangelię słynnym fragmentem teologicznym: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo”. Mateusz zaczyna od genealogii. Jan świętuje Adwent hymnem, Mateusz – listą. Dla Jana Jezus jest Słowem stworzenia w ludzkim ciele. Dla Mateusza jest imieniem.

Prozaiczny początek Mateusza może wydawać się rozczarowujący, ale w tej genealogii dzieje się bardzo wiele. Podobnie jak Jan, Mateusz zaczyna od echa Księgi Rodzaju („Rodowód Jezusa Chrystusa”, patrz Rdz 5:1). „Rodowód” jest tłumaczeniem greckiego słowa „genesis”, tytułu pierwszej księgi Biblii prawdopodobnie już w czasach Mateusza. Podobnie jak Jan, Mateusz pisze Ewangelię nowego początku.

Jak wielu już zauważyło, cztery kobiety w genealogii – Tamar, Rachab, „żona Uriasza” i Rut – mają wątpliwą reputację. Tamar przebrała się za prostytutkę, aby uwieść Judę i uzyskać dziedzica po swoim teściu. Rachab była prostytutką, a Dawid uwiódł Batszebę, a następnie zabił jej męża, aby zatrzeć ślady. Rut pochodziła z kazirodczych córek Lota i była równie agresywna jak jej przodkowie w zabieganiu o względy Boaza, mężczyzny wystarczająco starego, by nazywać ją „córką”. 

Mesjasz nie potyka się o te skandale. Genealogia Mateusza pokazuje, że są one, w tajemniczy sposób, kolejnymi etapami na drodze do Jego przyjścia.

Wszystkie kobiety są pogankami lub są zamężne z poganami. Tamar i Rachab były Kananejkami, Rut Moabitką, a Batszeba żoną Chetyty. W Izraelu było wiele matek, ale każda z nich – Sara, Rebeka, Rachela, Lea – zostaje pominięta. W relacji Mateusza tylko pogańskie matki i narzeczone otrzymują gałąź w drzewie genealogicznym Jezusa.

Poganie nie muszą czekać do Pięćdziesiątnicy, aby wejść do królestwa. Od momentu poczęcia Jezus włącza pogan w swoje ciało. W ten sposób Jezus spełnia obietnicę Jahwe, by błogosławić pogan poprzez potomstwo Abrahama. Jezus jest synem Abrahama, ale nie dlatego, że w jego żyłach płynie czysta krew żydowska. Jest Abrahamowy ze względu na swoją mieszaną krew i „nieczyste” ciało, ponieważ Abraham jest ojcem wielu narodów. Zanim Jezus wypowie przypowieść lub dokona cudu, jest już sakramentem uzdrowienia rany wieży Babel.

Genealogia wyznacza trajektorię Ewangelii, która kończy się posłannictwem czynienia uczniów z „całej etniczności”, wszystkich pogan. Gdy apostołowie gromadzą wierzących w mocy Ducha, zbiorowe ciało Jezusa upodabnia się do Jego ciała fizycznego. Podobnie jak sam Jezus, Kościół składa się z każdej krwi, każdej rasy, plemienia, narodu i języka.

Adwent oznacza „początek”, ponieważ w Jezusie ludzkość otrzymuje nowy początek. Adwent celebruje nadejście zjednoczenia ludzkości, nadejście tego, co Paweł nazywa „jednym nowym człowiekiem”.

Kolędy reggae

Oto linki do moich nagrań kolęd reggae - opublikowane za zgodą twórców muzyki. 

Dobrego odbioru :) 

Do szopy, hej pasterze! 

Radość dziś nastała

Mizerna cicha

Dzisiaj w Betlejem

Przybieżeli do Betlejem

Mędrcy świata monarchowie

Wśród nocnej ciszy

Każdy Kościoł ma liturgię

Każdy Kościół ma liturgię. Liturgia to po prostu porządek nabożeństwa, wszystkie jego elementy, które dana wspólnota wykonuje w określonej kolejności. Jeśli prowadzący wita wszystkich, czyta fragment z Biblii, następnie zgromadzeni się modlą, jest nauczanie/rozważanie, zbierana jest ofiara, jest śpiew – to jest liturgia, porządek nabożeństwa.

Natomiast różnica między kościołami „liturgicznymi” a „nieliturgicznymi” polega po prostu na tym, że kościoły liturgiczne zwykle dobrze przemyślały istotę nabożeństwa i nauczanie Pisma na ten temat, a Kościoły nieliturgiczne nie za bardzo i częściej podążają w stronę spontaniczności lub pragmatycznych rozwiązań.

Biblia co prawda nie podaje nam dokładnego schematu nabożeństwa, ale mówi całkiem sporo na temat tego co i w jakiej kolejności powinniśmy czynić, kiedy przychodzimy przed Boże oblicze jako Kościół. 

Kiedy czytamy o wizjach nieba u Izajasza i w Objawieniu św. Jana, mamy tam pięć elementów, które widzimy w schemacie ziemskiego nabożeństwa w Księdze Wyjścia 24 oraz sekwencji/symbolice ofiar opisanych w Księdze Kapłańskiej 9. W ten sposób ukształtowane zostało nabożeństwo w historycznym Kościele:

1. Boże wezwanie.

2. Świadomość własnej grzeszności, wyznanie winy i pojednanie.

3. Uświęcenie Słowem Bożym.

4. Ucztę czy też posiłek z Bogiem.

5. Rozesłanie.

Ta kolejność odzwierciedla niebiańskie nabożeństwo (które jest wzorem dla ziemi) oraz istotę przymierza, które Bóg zawarł z nami przez krew Chrystusa. Uczy nas także jak powinno wyglądać nasze codzienne życie.

Sfeminizowany Kościół

W Kościele można zauważyć następującą zależność:

1. Im Kościół z biegiem czasu staje się coraz bardziej sfeminizowany, tym coraz więcej młodych kobiet go opuszcza. 2. Zaś mężczyźni, którzy z pozostają w takim Kościele, nabywają zniewieściałych cech i zachowań. Obie tendencje mnie nie zaskakują.

Rozwinąć tę myśl? 

Cóż... 

Nie.

"Zespoły uwielbieniowe" na nabożeństwie

Zdecydowana większość zespołów prowadzących "uwielbienie" (tam nie używa się słowa "śpiew") w nowoczesnych Kościołach ewangelicznych ma niezdrową manierę robienia z nabożeństwa rodzaju występu przed publicznością. 

Światła są skierowane na "scenę", pozostała część sali jest przyciemniona. Nie widzisz osoby obok i przed sobą. Widzisz światła i "worship team". 

Nie tylko nie widać, ale i nie słychać tam ludzi. Nie jesteś w stanie dołączyć do śpiewającej wspólnoty Kościoła. Możesz próbować dołączyć do nagłośnionych wokalistów, ale wówczas poczujesz się jak widz na koncercie, który często nie słyszy samego siebie. 

Tymczasem muzycy na nabożeństwie mają rolę służebną wobec Boga i Kościoła. Ich rola to akompaniament w celu głośnego, radosnego, jak najpiękniejszego śpiewu ludu Bożego. Śpiewający na scenie (o ile w ogóle są tam potrzebni) powinni zostać zagłuszeni przez rozśpiewaną wspólnotę, a nie odwrotnie. 

Żywy Kościół to m.in. Kościół rozśpiewany, nie zaś dobrze nagłośnione wzmacniacze, mikrofony, gra świateł wzięta ze współczesnych scen klubowych i podział na scena-publiczność.

Co na to dietetycy?

Co na to współcześni dietetycy? 

Dołączą czy będą ostrzegać?

„Pan Zastępów wyprawi wszystkim ludom na tej górze ucztę z tłustych potraw, ucztę z wystałych win, z tłustych potraw ze szpikiem, ze starych dobrze wystałych win” (Księga Izajasza 25:6).

Historia zawiści

"Zawiść była kiedyś uważana za jeden z siedmiu grzechów głównych, zanim stała się jedną z najbardziej podziwianych cnót pod nową nazwą „sprawiedliwość społeczna”. 

- Thomas Sowell