W największym skrócie:
Kościół (z gr. ecclesia) dosłownie oznacza „zgromadzenie ludu”, „wywołani”. W kontekście Kościoła Jezusa Chrystusa oznacza wywołanych ze świata dla Boga. Początków kościoła należy szukać w Księdze Rodzaju gdy Bóg zawarł przymierze z Abrahamem dając obietnicę bycia Bogiem jego i jego potomstwa. Warunkiem trwania w przymierzu była wiara, zaś znakiem przymierza – obrzezanie.
7. I ustanowię przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie. 1 Moj. 17:7
10. A to jest przymierze moje, przymierze między mną a wami i potomstwem twoim po tobie, którego macie dochować:obrzezany zostanie u was każdy mężczyzna. 1 Mj 17:10
Widzimy więc, że przymierze Abrahama miało charakter duchowy. Kościół jako Lud Boży ma więc swoje źródła w Starym Testamencie (zob. 2 Mj 12:47; Joz 9:18; Sdz 20:1; 1 Krl 8:5). Apostoł Paweł wyraźnie postrzega kościół nowotestamentowy jako spadkobiercę obietnic przymierza Abrahamowego. Poganie dołączyli do uczestników „przymierzy obietnicy” (Ef 1:23, 2:12, 2:19-23) oraz „społeczności Izraela” tworząc z wierzącymi Żydami Izrael Boży – Lud Nowego Przymierza (Gal 6:16).
Kościół w Piśmie Św. opisywany jest jako Ciało Chrystusa, filar i podwalina prawdy, święci, wybrani. Niektórzy teolodzy, myślę, że trafnie, opisują kościół jako (duchową) rodzinę rodzin. W jej skład, jak w przypadku „normalnej” rodziny wchodzą osoby w różnym wieku (od niemowląt po starców) o różnym pochodzeniu, płci, wykształceniu, narodowości. Kościół jest wspólnotą chrześcijan, uczniów Chrystusa, którego Głową jest sam Zmartwychwstały Pan. To właśnie z tego powodu Pismo Św. podkreśla konieczność przynależności do kościoła każdego, kto szczerym sercem wzywa Pana Jezusa jako swego Pana i Zbawiciela.
