Co Pan Jezus robił w Wielką Sobotę?

Co Pan Jezus robił w Wielką Sobotę, miedzy ukrzyżowaniem, a zmartwychwstaniem? Gdzie się znajdował i w jakim celu? 

Zacznę od analogii pomiędzy dziełem stworzenia świata oraz dziełem odkupienia świata. Nie jest przypadkiem, że Pan Jezus zmarł szóstego dnia tygodnia kończąc dzieło odkupienia, siódmego dnia "odpoczął", a zmartwychwstał pierwszego dnia tygodnia inaugurując erę nowego stworzenia. Z tego powodu wszystkie historyczne oraz ewangeliczne kościoły gromadzą się na nabożeństwach w Niedzielę - pierwszy dzień tygodnia, będący w Piśmie Świętym znakiem szczególnej obecności Chrystusa pośród Jego uczniów (Jn 20.19.26, Dz. Ap. 20.7) oraz pamiątką nowego życia.

Co więc Chrystus robił szóstego dnia tygodnia, w dzień po swojej śmierci?

Światło na odpowiedź w tej kwestii rzuca fragment z 1 Listu Piotra 3:19-20:

"Gdyż i Chrystus raz za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was przywieść do Boga; w ciele wprawdzie poniósł śmierć, lecz w duchu został przywrócony życiu. W nim też poszedł i zwiastował duchom będącym w więzieniu, które niegdyś były nieposłuszne, gdy Bóg cierpliwie czekał za dni Noego, kiedy budowano arkę, w której tylko niewielu, to jest osiem dusz, ocalało przez wodę..."

Jak to rozumieć? Czy czasami powyższe słowa nie niosą ze sobą więcej pytań, niż odpowiedzi? 

Sądzę, że jest to jeden z trudniejszych urywków Pisma Świętego i osobiście nie mam jego jakiejś dogmatycznej wykładni. Chciałbym jednak podzielić się dwiema, które wg mnie brzmią najsensowniej: 

1. Dusza Pana Jezusa między śmiercią, a zmartwychwstaniem znajdowała się w "hadesie", czyli w krainie umarłych. To właśnie oznacza zwrot o zstąpieniu Chrystusa do piekieł w Apostolskim Credo. Celem oczywiście nie była zmiana stanu potępionych po śmierci (co jest nauką obcą Pismu), ale ogłoszenie zwycięstwa nad grzechem i śmiercią. Ciało Chrystusa wisiało na krzyżu, a następnie zostało złożone w grobie, ale w największym uniżeniu Chrystus (w hadesie) ogłasza swój triumf "duchom będącym w więzieniu", a więc duszom znajdującym się w piekle. Ludzkim oczom i uszom obwieścił ten triumf w pierwszy dzień po Sabacie, w Niedzielę. 

2. Druga interpretacja zwraca uwagę na fakt, że Piotr mówi o duchach w więzieniu, które były nieposłuszne za dni Noego. Czyli Chrystus poprzez usta Noego przyszedł i głosił ówczesnemu pokoleniu upamiętanie. Duchy tych ludzi są teraz w więzieniu (a więc w piekle), ale głoszenie miało miejsce w czasach Noego. Piotr więc nie mówi tu o czasie głoszenia pomiędzy ukrzyżowaniem, a zmartwychwstaniem. Mówi raczej o zwiastowaniu ludziom w dniach Noego, którzy obecnie są więzieniu. 

Dlaczego więc Piotr stwierdza, że to "Chrystus" był głosicielem, skoro Wcielenie miało miejsce kilka tysięcy lat później? Apostoł może mieć tu na myśli to, o czym pisał dwa rozdziały wcześniej, że "Duch Chrystusowy" przemawiał w Starym Testamencie poprzez dawnych proroków (1 Pt 1.10-11) - w tym również poprzez Noego jako głosiciela sprawiedliwości (2 Pt 2.5). 

Milczenie pełne mocy

Naszym powołaniem jako chrześcijan jest naśladowanie Jezusa:

„Na to bowiem powołani jesteście, gdyż i Chrystus cierpiał za was, zostawiając wam przykład, abyście wstępowali w jego ślady; On grzechu nie popełnił ani nie znaleziono zdrady w ustach jego; On, gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem, gdy cierpiał, nie groził, lecz poruczał sprawę temu, który sprawiedliwie sądzi.” – 1 Piotra 2:21-23

Niekiedy zdarza nam się reagować uniesieniem, gdy ktoś nam słusznie zwróci uwagę. Niekiedy gniewamy się, gdy słusznie ktoś nas napomni, a cóż dopiero w sytuacjach gdy ktoś nas niesprawiedliwie policzkuje. Kiedy mówimy osobie szukającej pomsty: Poczekaj! Przypomnij sobie reakcję Jezusa – wówczas niekiedy słyszymy odpowiedź: Jezusa w to nie mieszaj. Doznałem realnej krzywdy i nie popuszczę!

Wypowiedzi Pisma Świętego o nie odpowiadaniu złorzeczeniem, nadstawianiu drugiego policzka są dla "cielesnego" człowieka nie do zniesienia. Będzie robił wszystko by osłabić ich wymowę: Chwila! Ja mam odpuścić?! Tak. Bogu zostaw pomstę. Jeśli zaś było to przestępstwo – zgłoś to odpowiedniej władzy by ona wymierzyła sprawiedliwą karę.

Niektórzy sądzą: Hm, bierny Bóg. Zachęca mnie do bierności. Sam nie reagował i teraz nam nakazuje nie reagować. Oczywiście nic z tych rzeczy! Milczenie Jezusa wobec policzkowania, szykan, wyzwisk nie było bierne. To było milczenie pełne mocy. To była postawa, która zmieniła miliony ludzi na całym świecie. Zmieniła historię, nas. Kiedy naśladujesz w tym Jezusa, to nie jest to bierność. Jest to siła. Twoje milczenie jest bardzo dobitnym ogłaszaniem łaski. Nie tylko bierzesz uderzenie na siebie. Bierzesz na siebie także „uderzenie”, które możesz sam wymierzyć. Jesteś jak Chrystus, który bierze na siebie ciosy, które powinny spaść na nas.

Pamiętając o tym wszystkim, powinniśmy zauważyć, że są jednak pewne fragmenty Pisma, w których nie mamy nadstawiać drugiego policzka, np. Mt 18:15-18; Jana 18:20nn; Dz. Ap. 16:35-38.

Jak je pogodzić z Kazaniem Na Górze? Powyższe fragmenty nie mówią o osobistych utarczkach. Były to raczej nagany i reakcje za łamanie prawa. Jezus i Apostoł Paweł protestowali w imię sprawiedliwości, by uhonorować prawo. Jezus nie mówi: „Wiecie, że mnie obrażacie w ten sposób?”. Mówi: „poprzez uderzenie mnie łamiecie prawo, które reprezentujecie”. Nie traktował tego jako osobistej zniewagi (choć nią była). Przede wszystkim domagał się respektowania sprawiedliwości. Apostoł Paweł czynił to samo. Protestował nie na sam fakt, że doznał krzywdy. Raczej brał pod uwagę to, że Rzymianie powinni zauważyć, iż wtrącając go do więzienia czynią nielegalną rzecz, gwałcą prawo, które powinni przestrzegać. Dlatego dał im do zrozumienia: Stoicie tu w imię sprawiedliwości, a plujecie sprawiedliwości w twarz.

Zatem kiedy kwestia dotyczy naszych osobistych zniewag, powinniśmy zaniechać zemsty. Kiedy ktoś nazywa cię popaprańcem, dziwakiem, heretykiem, wówczas Pan Jezus mówi, nadstaw drugi policzek. Błogosław mu. Jeśli ktoś ukradł ci samochód, masz prawo domagać się sprawiedliwości ponieważ złamał prawo.