Nabożeństwo nie jest salą lekcyjną

Cotygodniowa Komunia (Wieczerza Pańska) przypomina, że nabożeństwo nie jest klasą lekcyjną ani salą koncertową. Jest spotkaniem z Chrystusem, społecznością z Ojcem, Synem i Duchem Świętym.

Niebo, Kościół i Stół Pański

Niebo, Kościół (a więc chrzest), Stół Pański nie są miejscami z oznaczeniem: "tylko dla dorosłych".

12 powodów, dla których zapraszamy ochrzczone dzieci do Stołu Pańskiego

Oto 12 powodów, dla których jako Kościół zapraszamy ochrzczone dzieci do Stołu Pańskiego:

1. Ponieważ ochrzczone dzieci nie są przyszłymi członkami ciała Chrystusa — są członkami teraz (Ef 6:1-3).

2. Chleb przy Stole Pańskim jest społecznością całego Ciała, nie zaś jego części (1 Kor 10:16).

3. Dzieci uczestniczyły w posiłku paschalnym, będącym zapowiedzią dzieła Chrystusa. Choć nie wszystkie rozumiały jej znaczenie, to miały uczestniczyć w społeczności baranka i słyszeć pouczenie o znaczeniu tego obrzędu (Wj 12:3-4.25-27).

4. Dzieci ludu Bożego wyszły z Egiptu, przeszły przez wodę i potrzebują duchowego umocnienia w drodze do nieba. Otrzymywały duchowy pokarm i duchowy napój ze skały, którą był Chrystus (1 Kor 10:1-11). Manna – pokarm z nieba, który jest obrazem prawdziwego chleba, który zstąpił z nieba (Chrystus) – miała być również udzielana dzieciom (Pwt 16:16).

5. Dzieci w Starym Przymierzu miały dostęp do cieni, które zapowiadały rzeczywistość. Odsuwając dzieci od Stołu Pańskiego w Nowym Przymierzu, musielibyśmy uznać, że dzieci w Nowym Przymierzu zostały pozbawione darów i przywilejów, które miały dzieci w Starym Przymierzu. 

6. Wszyscy Izraelici brali udział w rytualnych posiłkach podczas świąt Izraela. Dzieci uczestniczyły w świątecznych posiłkach Święta Paschy, Święta Tygodni, Święta Szałasów (Pwt 16:10-14). Nowy Testament nigdzie nie wprowadza tak radykalnej zmiany, która polegałaby na usunięciu dzieci spośród uczestników świątecznych posiłków ustanowionych przez Boga. Peter Leithart napisał: "Bez dzieci Kościół jest klubem dla religijnie dojrzałych. Bez dzieci święta Kościoła są bardziej restrykcyjne niż święta starego Izraela, tak jakby Boża gościnność skurczyła się po przyjściu Syna i Ducha Świętego, co jest nie do pomyślenia".

7. Komunia nie jest nagrodą za wiedzę teologiczną lub znajomość katechizmu. Jest środkiem łaski i umocnienia dla całego Kościoła — zarówno dzieci jak i dorosłych.

8. Pan Jezus powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie”. Dlatego przyprowadzamy je do Jego obecności: w głoszonym Słowie Bożym, w chrzcie i przy Stole Pańskim. 

9. Pan Jezus, ustanawiając Wieczerzę Pańską, podał chleb i wino wszystkim uczniom (Mt 26:27). Dzieci chrześcijan są częścią Kościoła, są małymi uczniami Chrystusa. Jezus nie odmawia im swoich darów i posilenia w wierze. 

10. Eucharystia jest obrazem zbawienia z łaski, nie przez uczynki lub funkcję intelektu. Jest przedsmakiem uczty w Bożym Królestwie, w której udział będą miały również dzieci. 

11. Ani Kościół, ani pastor, starsi nie posiadają autorytetu, by odmówić ochrzczonym członkom ciała (nie poddanym dyscyplinie kościelnej) udziału przy Stole Pańskim. Co Bóg złączył – człowiek niechaj nie rozłącza. Bóg złączył uczestnictwo w przymierzu z prawem do udziału w sakramentalnym posiłku przymierza. 

12. Odsuwanie dzieci od Chrystusa obecnego przy Stole Pańskim jest nierozpoznawaniem Ciała Pańskiego, przed czym ostrzegał apostoł Paweł (1 Kor 11:29). Tim Galant napisał: „Gdy apostoł Paweł stawia wymaganie badania samego siebie (1 Kor 11:28), to z kontekstu wynika, że jego celem jest powstrzymanie chrześcijan od przystępowania do Stołu Pańskiego w sposób manifestujący podział. Tymczasem odsuwanie dzieci przymierza od Stołu jest samo w sobie podziałem: separuje bowiem dzieci od „dojrzałych” członków, sugerując, że są obywatelami drugiej klasy w królestwie niebios (co stoi jednoznacznie w sprzeczności ze stwierdzeniem Chrystusa w Ewangelii Mateusza 19:13-14)”.

Nabożeństwo: klasa lekcyjna czy sala koncertowa?

Nabożeństwo Kościołów, które nie praktykują cotygodniowej Komunii w każdą niedzielę, przyjmuje tendencję do bycia albo klasą lekcyjną (nacisk na intelekt), albo salą koncertową (nacisk na emocje), albo spotkaniem motywacyjnym (nacisk na świadectwa). 

Społeczność Stołu Pańskiego z chlebem i winem jest zastępowana przez społeczność stołu z kawą i ciastkiem. Tymczasem pierwsze jest powołaniem i zadaniem Kościoła, zaś drugie miłym dodatkiem. 

Nabożeństwo z Komunią jest wspólnym ucztowaniem z Jezusem, odnowieniem przymierza i miłosnym dialogiem Oblubieńca (Chrystusa) z Oblubienicą (Kościołem). 

Nie tylko mówimy i śpiewamy o Bożej dobroci, ale także jej *doświadczamy i smakujemy*. 

Nie tylko słuchamy o ciele i krwi Pańskiej, lecz również *karmimy się* nimi przy Stole Pańskim.

Powszechny Kościół, powszechny chrzest, powszechna Komunia

Kościół Powszechny to wspólnota wszystkich ochrzczonych chrześcijan zgromadzonych w zborach, parafiach, Kościołach lokalnych wyznających wiarę w Trójjedynego Boga. 

Dlatego nasze myślenie o Kościele musi być powszechne. Nie możemy zachowywać się tak, jakby prawda przyszła wraz z nami: z naszą denominacją, z naszą wspólnotą lub z naszym pastorem. 

Nie możemy separować się od innych wierzących. Nie możemy charakteryzować się duchem buty, wyższości, pychy. 

Nie możemy separować od Stołu Pańskiego uczniów Chrystusa, którzy zostali ochrzczeni inną ilością wody w innym wieku lub tych, którzy inaczej wyjaśniają obecność Chrystusa w chlebie i winie. 

Wiara w powszechność Kościoła nie może być tylko sloganem na zasadzie: Wierzę w Kościół powszechny, ale nie wierzę w Stół powszechny i nie wierzę chrzest powszechny. 

Nie możemy wierzyć biblijnie w powszechność Kościoła jeśli nie wierzymy biblijnie w powszechność Bożych ustanowień w nim.

Wino i powrót do Ogrodu - James B. Jordan

James B. Jordan 

Niestety, przez całą historię Kościoła ludzie odrzucali możliwość powrotu do Ogrodu i picia wina z Bogiem. 

Przez stulecia Kościół nie podawał kielicha świeckim, a protestanci nigdy nie odzyskali radości cotygodniowego celebrowania Wieczerzy Pańskiej. 

Wielu protestantów odmawia wina i zadowala się sokiem winogronowym. 

Dostaliśmy pozwolenie na powrót do Ogrodu, ale odmawiamy.

Trójca Święta, chrzest i Komunia

Każde istotne wydarzenie, o którym mówi Pismo Święte jest wydarzeniem trynitarnym, co oznacza, że są w nie zaangażowane wszystkie Trzy Osoby Trójcy Świętej. Nie inaczej jest z sakramentami Kościoła: chrztem i Komunią. 

W chrzcie Ojciec wszczepia nas w ciało Chrystusa mocą Ducha. 

Podczas Wieczerzy Pańskiej (Komunii) Ojciec zaprasza nas na ucztę, gdzie Syn posila nas chlebem i winem, które w mocy Ducha stają się duchowym pokarmem ciała i krwi Pańskiej.

Nie ma innego Boga prócz Ojca Syna i Ducha. Nie ma żadnej innej religii, która wyznaje Boga w Trójcy Jedynego. Jest wiele religii wyznających ścisły monoteizm: jednoosobowego boga. Ale Kościół i chrześcijan wyznają: chwała Ojcu, Synowi i Duchowi. 

Wino w niebiańskim sanktuarium

Peter J. Leithart

W Nowym Przymierzu jesteśmy zaproszeni, by zbliżyć się do Boga w niebiańskim sanktuarium, gdzie On ofiarowuje nam ukryte dary.

Jednym z tych darów jest dar jedzenia, posiłek, który celebrujemy przy Stole Pańskim. 

Ale jest jeszcze inny znak naszego włączenia do Nowego Przymierza, który przynosi lepsze obietnice niż stare. 

To znaczy, że nie tylko jemy chleb z nieba, chleb aniołów, ale jesteśmy również zaproszeni do picia wina w obecności Boga. 

To było coś, czego Izraelici w Starym Przymierzu nigdy nie mogli robić. 

Księga Kapłańska 10 ostrzega: „Wina i mocnego napoju nie pijcie ani ty, ani synowie twoi z tobą, gdy będziecie wchodzić do Namiotu Zgromadzenia...” (Kpł 10:9).

Ale przy Stole Pańskim nie przyszliśmy do cienia niebiańskiego sanktuarium, lecz do samego niebiańskiego sanktuarium, i pijemy wino. 

Wino jest napojem szabatowym. 

Wino wymaga czasu, aby je zrobić i pijesz je na samym końcu, kiedy twoja praca jest skończona. 

Ale dla kapłanów Starego Przymierza praca nigdy nie była skończona. Ciągle stali, jak mówi List do Hebrajczyków, ponieważ musieli składać te same ofiary rok po roku. Lecz teraz, w Chrystusie i przez Jego krew, weszliśmy do odpoczynku. Jesteśmy w świątyni, pijąc wino, znak nie tylko radości, ale i odpoczynku Nowego Przymierza. 

Zatem przyjdź i pij Boże wino. 

Przyjdź i wejdź do Jego odpoczynku.

Wpis ukazał się na facebookowym profilu Theopolis Institute

Dom Chleba

Kościół jest Domem Chleba, którego ludzie nie znajdą w świecie. 

Tym chlebem jest Jezus Chrystus, którego głosimy, nauczając wiernie Pisma Świętego. 

On zaprasza nas w pierwszy dzień tygodnia, dzień zmartwychwstania, dzień nowego stworzenia, zwycięstwa nas grzechem i śmiercią, by w Domu Chleba nakarmić nas chlebem przy Stole Pańskim. 

Dom Chleba bez chleba, z pustym Stołem jest jak próba zaspokojenia głodu i pragnienia poprzez studiowanie menu bez spożycia posiłku. 

Tym co odróżnia Kościół od innych niekościelnych wspólnot chrześcijańskich jest m.in. Stół w Dzień Pański. Nie odsuwajmy go od wiernych przez 42 niedziele w roku (lub częściej). 

Nie odmawiajmy wiernym chleba w Domu Chleba.

Dlaczego podczas Komunii nie maczamy chleba w winie?

Dlaczego podczas Komunii nie maczamy chleba w winie? 

1. Jezus podał uczniom chleb, jedli go, *a następnie* podał wino. Po czym rzekł: TO czyńcie na moją pamiątkę. Sprawowanie Wieczerzy oznacza m.in. naśladowanie Jezusa w tych czynnościach. 

2. Jak zauważył mój znajomy Łukasz Porczak, sakramenty to nie tylko słowo Bożej obietnicy oznaczane przez znak, ale również poprawność aktu, który wykonujemy i który niesie ze sobą głęboką symbolikę. Jezus powiedział: pijcie, a nie: maczajcie. Powiedział: kto pije moją krew... Picie wina, które jest materialnym symbolem krwi Jezusa, w rzeczywistości duchowej oznacza picie Jego krwi.

3. Krew ofiar symbolizujących dzieło Jezusa była oddzielana od ciała. Komunia nawiązuje do tej symboliki. 

4. Chleb to posilenie. Wino to odpocznienie. Dzień zaczynamy od chleba, by nabrać sił do pracy. Winem radujemy się po wykonanej pracy. Tego schematu uczy nas Wieczerza Pańska.

Boże pamiątki

W starotestamentowym systemie ofiarniczym „pamiątki” były skierowane do Boga, nie do wyznawców. Kiedy Jezus ustanowił Wieczerzę Pańską, nazwał ją  „moją pamiątką” (Łukasza 22:19; 1 Koryntian 11:24-25) i należy to rozumieć w tym samym sensie, co „pamiątki” Starego Testamentu. Podobnie jak Pascha, Wieczerza Pańska jest skierowana do Ojca, przypominając Mu o przymierzu przypieczętowanym krwią Jego Syna. Wzywa Go, aby zbliżył się i działał wobec nas. Widząc krew prawdziwego Baranka, Ojciec odnawia swoje przymierze i na nowo ogłasza swoje przebaczenie. Widząc krew Baranka, Bóg przechodzi i wykonuje swoje sądy przeciwko Egiptowi”.

- Peter J. Leithart

Co to znaczy głosić śmierć Jezusa przy Stole Pańskim?

"Przy Stole Pańskim, jak mówi Paweł, głosimy śmierć Jezusa, aż przyjdzie (1 Kor 11:26). 

Dla wielu chrześcijan oznacza to, że Wieczerza jest okazją do zamartwiania się z powodu grzechu i opłakiwania ceny, jaką Jezus zapłacił za nas. Eucharystia staje się bardziej grobem niż stołem. 

Taka pobożność błędnie interpretuje śmierć Jezusa. Syn umarł, aby pokonać diabła, który miał władzę nad śmiercią (Hbr 2). 

Stół Pański głosi triumfalną śmierć Jezusa, Jego wyzwalającą ofiarę, która uwalnia nas od dominacji strachu przed śmiercią".

- Peter Leithart

Realna obecność Pana Jezusa

"Realna" obecność Pana Jezusa niekoniecznie oznacza: "widzialna", "fizyczna" lub "cielesna".

Cieleśnie i widzialnie Pan Jezus jest w niebie, nie na ziemi. Tu na ziemi możemy jednak doświadczać realnego spotkania z Nim. 

W jaki sposób? 

Taki, który On ustanowił: poprzez Chrzest, Komunię, nabożeństwo Kościoła, słuchane/czytane i wyjaśniane w Kościele Słowo Boże, modlitwę. 

Chcesz spotkać się z Jezusem? Owszem, On widzi i słyszy cię, gdziekolwiek jesteś. Jednak w szczególny sposób, wzorem Ewangelii, spotyka się z nami w Dzień Pański (w pierwszy dzień tygodnia - dzień zmartwychwstania) podczas zgromadzenia Jego uczniów (Kościoła) - w Jego Słowie i przy Jego Stole. 

O chlebie łamanym podczas Komunii w zgromadzeniu uczniów przy ustanowieniu Wieczerzy Pańskiej nasz Pan powiedział: To jest ciało moje. Nie powiedział w ten sposób o każdym chlebie, np. o chlebie, który dziś zjesz na kolację przy kuchennym stole. 

O winie podanym w zgromadzeniu uczniów podczas Ostatniej Wieczerzy nasz Pan powiedział: To jest krew moja. Nie powiedział tak o każdym winie, które wypijesz wieczorem przed snem. 

Dlatego tak ważne są dwie rzeczy: 

1. Abyśmy oczami wiary widzieli Jezusa obecnego w sakramencie Komunii. 

2. Abyśmy regularnie przychodzili nabożeństwo Kościoła, by spotkać się z Nim przy Stole Pańskim. 

Opowiadanie bez spożywania

Niedzielne nabożeństwo Kościoła bez Komunii (Wieczerzy Pańskiej) jest jak: 

 - opowiadanie o wspaniałych darach od Boga, lecz bez udzielania ich; 

 - mówienie o wspaniałym posiłku, lecz bez zapraszania do niego głodnych i spragnionych; 

 - nauczanie o tym, jak dobry i łaskawy jest Bóg bez pragnienia doświadczania tego.

Pomyśl o Liście Jakuba 2:15-16. 

Ewangeliczne zaproszenie - James B. Jordan

Czy istnieje ewangeliczne zaproszenie? 

Dla wielu ewangelicznych chrześcijan odpowiedzią na to pytanie jest bezwarunkowe "tak". Niektórzy reformowani, w reakcji na mylący charakter "wezwania przed ołtarz", wydają się mniej zainteresowani zapraszaniem ludzi do czegoś niż odsyłaniem ludzi, aby pomyśleli o nowinie, którą usłyszeli. Kluczem do rozwiązania tego sporu jest zrozumienie, że ewangeliczne zaproszenie to zaproszenie do wejścia do domu Jezusa i spożycia wspólnie z Nim wieczerzy. Psychologiczny instynkt obecny w “wezwaniu przed ołtarz” jest poprawny: ludzie powinni zrobić coś i pójść gdzieś w odpowiedzi na wezwanie Ewangelii. Fizyczna reakcja, holistyczna reakcja całej osoby, jest poprawną odpowiedzią na Ewangelię. Wypaczeniem jest ukrywanie Wieczerzy Pańskiej przed wzrokiem ludzi i oczekiwanie od nich jakiegoś ukrytego, wewnętrznego poruszenia "duszy" w przyjściu do Chrystusa. Biblijna Ewangelia skierowana jest do całego człowieka i to cała osoba ma na nią odpowiedzieć. 

Aby wejść do domu Jezusa i spożyć Jego Wieczerzę należy przekroczyć próg tegoż domu. Tym przekroczeniem progu jest sakrament Chrztu. Nie zapraszamy ludzi do przyjęcia chrztu; zapraszamy ich, aby weszli i jedli, ale zanim usiądą, muszą przekroczyć próg i zostać ochrzczeni. W przypowieści o weselnej uczcie (Mt 22:1-13) jeden człowiek przychodzi w nieodpowiednim stroju. Oczywiście nie wszedł przez drzwi, gdyż wtedy zostałby obmyty i obdarowany tym odpowiednim. (por. także J 10:1-9). 

Warto zauważyć w jaki sposób wpływ greckiej filozofii wyzuł Pismo z jego jasnego znaczenia dla wielu chrześcijan. W Księdze Objawienia 3:20, dla przykładu, Chrystus prosi o wpuszczenie do Kościoła tak, aby mógł uczestniczyć w Swojej własnej Wieczerzy! Współczesny umysł odczytuje to jednak jako "zaproszenie Jezusa do swojego serca", z czym ten fragment ma niewielki związek. Objawienie 3:20 mówi o posiłku przymierza. 

Podobnie przypowieść o weselnej uczcie (Mt 22:1-13) i cała dyskusja o Ewangelii Łukasza 14:1-24, a także fragmenty takie jak Izajasza 55, odczytywane są tak, jakby obiektem rozważań była tylko jakaś wewnętrzna, "duchowa" sprawa. Bynajmniej. Zaproszenie dotyczy prawdziwego posiłku, takiego, przy którym Chrystus jest obecny jako Gospodarz. Spożyty ma być prawdziwy pokarm, fizyczny pokarm. 

Od Ogrodu Eden do Drzewa Życia w księdze Objawienia, dzielony pokarm stanowi znak przymierza między Bogiem i Jego ludem. Pismo mówi o tym tak wiele, że ciężko stwierdzić gdzie zacząć. Melchizedek dzielił chleb i wino z Abramem (Rdz 14:18). Bóg jadł wspólnie z Abrahamem (Rdz 18). Kiedy Jakub i Laban zawarli swoje przymierze, również jedli razem (Rdz 31:44- 46). Uczta paschalna była znakiem Bożego przymierza z Izraelem w Egipcie, a także w następnych wiekach. Na górze Synaj, gdzie Bóg ustanowił przymierze z Izraelem, Mojżesz i starsi jedli z Bogiem (Wj 24). Podczas Święta Namiotów lud miał jeść w obecności Boga i radować się (Kpł 14:22- 27). Na pustyni lud spożywał mannę i pił wodę ze skały, dwa sakramenty Chrystusa (J 6; 1 Kor 10:1-5). Mleko i miód w ziemi (domu) obiecanej były symbolami Bożej obecności i błogosławieństwa. Możemy tak mówić i mówić, nie wspominając nawet o innych świątecznych ucztach w Izraelu czy Ofierze Pokoju, dzielonej przez rodzinę z kapłanem i z Bogiem. 

Czy to wszystko “duchowe” posiłki? Precz z tymi uwewnętrznionymi, greckimi bzdurami! Oczywiście największe znaczenie ma obecność Chrystusa i wspólnota z Nim, jednak ustanowił On, że ta wspólnota ma mieć miejsce przy posiłku. Zaprasza nas na wieczerzę co tydzień, a my postanawiamy jadać z Nim cztery razy w roku. Nie wydaje się wam, że być może czuje się urażony? W Ewangelii zaprasza Swoich wrogów do wspólnej wieczerzy, a my zachęcamy ludzi do kontemplowania nieobecnego Chrystusa w ich duszach. Czy nasz sposób ewangelizacji nie jest skrzywiony? 

Wieczerza Pańska nie jest jakąś tajemnicą skrywaną przed światem. Nie jest też jakimś mistycznym obrzędem, którego "wyjątkowość" należy podtrzymywać poprzez jego rzadkie sprawowanie. Równocześnie jest tak prosta jak kolacja z Chrystusem i głębsza niż jakikolwiek teolog będzie w stanie zrozumieć. 

Wieczerza Pańska nie jest skupiona wyłącznie na tym, co było. Średniowiecznym wypaczeniem jest skupianie się w Wieczerzy jedynie na śmierci Chrystusa. Pismo kładzie nacisk zarówno na aktywną obecność Chrystusa w Jego Wieczerzy, jak i na zawarte w niej proroctwo Jego powrotu. Komunia Święta nie jest smutnym wydarzeniem, lecz świąteczną ucztą. Niech Kościoły świętują ją jako ucztę na oczach świata, aby nienawróceni zdali sobie sprawę z pełnego wymiaru tego, do czego są zapraszani.

_____________

James Jordan jest uczonym-rezydentem w Theopolis Institute. Niniejszy artykuł pochodzi z jego książki “The Sociology of the Church” (“Socjologia Kościoła”)

tłum. Mikołaj Woźny

fot. John Dominis

źródło: https://theopolisinstitute.com/the-gospel-invitation/

Mądrość i posiłek

Kiedy Chrystus po zmartwychwstaniu ukazał się uczniom, zrobił dwie rzeczy: 1. Wyjaśniał im Pisma, których nie rozumieli. 2. Zjadł z nimi posiłek, poprzez który poznali Go jako Chrystusa. 

To samo Jezus czyni w każdą niedzielę, ilekroć gromadzimy się jako Kościół. Otwiera przed nami Pisma, abyśmy je rozumieli i zaprasza nas do Stołu Pańskiego, abyśmy Go poznali. W ten sposób otwiera również nasze serca, abyśmy Mu ufali i Go kochali. 

Co ciekawe, umysł uczniów był cały czas zaciemniony, nawet gdy Jezus mówił im o Pismach proroków, które zapowiadały zmartwychwstanie Mesjasza. Poznali Go chwilę później po tym, jak łamał chleb. 

 Lekcja jest prosta: potrzebujemy zarówno Pisma Świętego, jak i Stołu. Potrzebujemy Słowa i sakramentu. Nasza obecność na nabożeństwie jest wyznaniem: Boże, pragnę twojego pouczenia, twojej mądrości, ale i twojego pokarmu. Nie chcę jedynie słyszeć o twoich dobrych darach, lecz również je spożywać. Dlatego bierz i jedz. Bierz i pij. 

Oto ciało i krew Jezusa wydane za nasze grzechy.

Żywi potrzebują pożywienia

Wieczerza Pańska nie jest nagrodą dla dobrych ludzi. To pokarm dla tych, którzy rozumieją, że są powołani, aby rosnąć. I ten pokarm temu służy. Stół nie jest linią mety. To umocnienie od Chrystusa dla tych, którzy rozpoczęli bieg. To ciało i krew tego, który właśnie dobiegł do końca, minął linie mety. I obdarza nas swoim osiągnięciem – nas, którzy jeszcze biegniemy. 

Dlatego potrzebujemy Chrystusa w Jego Słowie. Potrzebujemy Chrystusa przy tym Stole. Oczywiście martwi ludzie nie potrzebują pokarmu. Ale chrześcijanie są opisani jako ci, którzy byli martwi i powstali do nowego życia. Żyję już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus – napisał Paweł w Galacjan 2:20. A żywi duchowo ludzie potrzebują duchowego pokarmu. I właśnie to daje nam Jezus przy tym Stole. Dlatego opuszczanie nabożeństw to przede wszystkim omijanie darów od Jezusa, który mówi: Przyjdźcie, wszystko przygotowane! Przyjdźcie, jedzcie i pijcie. Za darmo. Aby żyć, aby chodzić w wierze z dnia na dzień.

Dziękczynienie, eucharystia, życie

"Również modlitwa eucharystyczna wyraża dziękczynienie: „Boże Ojcze, wspominając zbawczą mękę i śmierć Twojego Syna, jak również cudowne Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, oraz czekając na powtórne Jego przyjście, składamy Ci dziękczynienie – nie tak, jak powinniśmy, ale tak, jak umiemy”.

Po Wieczerzy pastor wzywa zgromadzonych: „Dziękujcie Panu, albowiem jest dobry”, a ludzie odpowiadają: „Albowiem łaska Jego trwa na wieki”. W tym momencie następuje kolejna modlitwa dziękczynna: „Bogu niech będą dzięki za to, że odnowił nas przez swój uzdrawiający dar”. Nabożeństwo kończy się błogosławieństwem. Pastor mówi: „Błogosławmy Pana”, a zgromadzenie odpowiada: „Bogu niech będą dzięki”.

W ten sposób nabożeństwo kształtuje postawę osoby wierzącej. Ponieważ ciągle angażujemy się w przekształcanie, rozdzielanie i ocenianie, nie da się przy okazji każdego działania na odpowiednim jego etapie składać osobnego dziękczynienia. Nie zatrzymujemy się, by złożyć dziękczynienie, kiedy na przykład bierzemy szklankę z kredensu. Za to zgodnie ze starym chrześcijańskim zwyczajem istnieją w ciągu dnia ustalone pory, kiedy należy się zatrzymać i podziękować Bogu. Najbardziej oczywistą porą są posiłki – to właśnie przy okazji posiłku Adam i Ewa nie złożyli dziękczynienia i upadli w grzech. Po zastawieniu stołu i wniesieniu potraw (aby można było „uchwycić” je wzrokiem) dziękujemy Bogu, a następnie zabieramy się do pracy – spożycia przygotowanego posiłku (dokonując jego transformacji, oceny itd.). Również rano, zanim przejdziemy do codziennych obowiązków, należy złożyć dziękczynienie. Podobnie publiczne zebrania zwykle zaczynają się modlitwą. Tym sposobem omówiony wcześniej sześcioetapowy schemat działania pojawia się stale w codziennym życiu. I w ten sposób przybliża się Królestwo.

Akcent położony na dziękczynienie w pobożności liturgicznej jest kluczem do praktycznej pobożności. Dla wczesnego Kościoła całe życie było nabożeństwem – odnową przymierza z Bogiem, dziękczynieniem (1 Tes 5:18). Dziękczynienie musi cechować również współczesny Kościół.

W centrum uwielbienia Boga przez Adama znajdowało się dziękczynienie. Wpierw jednak musimy wyznać swoje grzechy. Bóg posyła nas, byśmy przekonali świat o grzechu, głosząc Dobrą Nowinę. Kiedy ludzie pokutują, kładą ręce na wyznaczonej przez Boga ofierze (Chrystusie) i wyznają, że zasługują na śmierć, a przy tym wierzą, iż Jezus przyjął na siebie ich grzech. Następnie wstępują do domu Bożego, by złożyć dziękczynienie, a ich serce i umysł powracają do właściwego nastawienia – postawy wdzięczności. Jedynie tacy ludzie mogą zbudować trwałą cywilizację opartą na Skale, aby w dniu potopu ostali się cali i zdrowi".

James B. Jordan, Pradawni święci, Wydawnictwo Triinity

Czy katolicy mogą przystępować do Komunii w naszym Kościele?

Niekiedy słyszę pytanie: Czy katolicy, którzy przychodzą na nasze nabożeństwo mogą przystępować do Komunii? 

Odpowiedź brzmi: Tak, o ile są nawróceni - o ile oddali życie Jezusowi jako Panu i Zbawicielowi. Nie oznacza to 100% poprawności i porzucenia wszystkich rzymskokatolickich błędów teologicznych. Oznacza natomiast szczere pragnienie podążania za Jezusem. 

Stół Pański to społeczność wszystkich chrześcijan, bez względu na przynależność konfesyjną lub zrozumienie Komunii. Uczestnictwo w niej nie jest nagrodą za poprawność teologiczną. Jest ona wyrazem jedności Ciała Chrystusa oraz Bożym środkiem budowania jej. Ani rzymskokatolicki, ani symboliczny, ani luterański pogląd na Komunię nie zmienia jej obiektywnego znaczenia: jest ona społecznością z Chrystusem i Jego Kościołem, podczas której karmi nas w realny i duchowy sposób ciałem i krwią poprzez widzialne elementy chleba i wina. 

Oczywiście jest miejsce na dyskusje, dialog nt. jej znaczenia i chętnie to robimy. Kiedy jednak Jezus przychodzi do swoich uczniów ze swoimi darami przy Stole - robi to ze słowami: "Bierz i jedz, bierz i pij". Nie zaś: "Jedz i pij, jeśli masz rację".

Co robimy podczas Komunii

Pan Jezus na temat Eucharystii nie powiedział: 

 - Medytuj nad tym. 

- Nie dotykaj. 

- Klęknij przed tym. 

- Adoruj to. 

Powiedział: 

- Bierzcie i jedzcie. 

- Pijcie z niego wszyscy. 

Nakazem naszego Pana są więc dwie proste czynności: wziąć i jeść, wziąć i pić. Bóg wkracza w nasze życie nie tylko w formie kazań i nauczania, lecz także kiedy jemy i pijemy razem podczas Komunii (Wieczerzy Pańskiej). 

Jezus przychodzi do nas przede wszystkim po to, by nas posilać i karmić. Posila nas w sposób metaforyczny poprzez czytane, zwiastowane, wyjaśniane Słowo Boże i w sposób dosłowny poprzez Komunię wokół Stołu Pańskiego. 

Nie rezygnujmy z żadnego z Bożych środków umocnienia w wierze i społeczności z Jezusem.