Ewangelia jest pożywieniem, nie tylko informacją

Ewangelia jest dobrą nowiną dla wszystkich - także tych, którzy już ją słyszeli i uwierzyli. Jest bowiem pożywieniem, a nie tylko informacją. Dlatego kiedy jest wiernie głoszona, to nie tylko wzbudza, ale i wzmacnia prawdziwą wiarę.

Konieczność głoszenia Ewangelii i rzymskokatolickie "kręgi zbawienia"

Gdyby ludzie, którzy nie słyszeli o Ewangelii, o dziele naszego Pana Jezusa, mogli być zbawieni według ich własnych standardów, wówczas nie ma sensu głoszenie im Ewangelii, nie ma sensu odkupieńcza śmierć Syna Bożego. 

 Nie głosimy ludziom szybszej drogi do nieba od tej, którą sami mają. Głosimy ludziom jedyną drogę do Ojca, którą jest Jezus Chrystus.

J 14:6 Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem droga i prawda, i żywot, nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.

 Dz 4:12 I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.

1 Tm 2:5 Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus.

W taki sposób przedstawia to Pismo Święte.

Apostoł Jan naucza, że kto nie zna Syna, ten nie zna Ojca. Apostoł Paweł pisze, że jak ludzie mają poznać Boga, nie znając Syna. A jak mają poznać Pana jeśli o Nim nie słyszeli? A jak mają usłyszeć jeśli nie ma nikogo, kto im powiedział?

 Rz 10:13-17 Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie. Ale jak mają wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak mają uwierzyć w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszeć, jeśli nie ma tego, który zwiastuje? A jak mają zwiastować, jeżeli nie zostali posłani? Jak napisano: O jak piękne są nogi tych, którzy zwiastują dobre nowiny! Lecz nie wszyscy dali posłuch dobrej nowinie; mówi bowiem Izajasz: Panie! Któż uwierzył zwiastowaniu naszemu? Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe.

Ważne, byśmy przypominali sobie oraz innym te prawdy, ponieważ szczególnie w Kościele rzymskokatolickim coraz popularniejsza staje się tzw. teoria kręgów zbawienia. Mówi ona, że poza Kościołem nie ma zbawienia. A czym więc jest Kościół? Drugi Sobór Watykański (inicjatorem tej koncepcji był Karl Rahner) naucza, iż Kościół składa się z kilku kręgów i wszystkie one wchodzą w jego zakres:

Pierwszy krąg: Kościół Rzymskokatolicki (KRK). Jest on najbliższy prawdy. Nie posiada pełni prawdy, lecz ma wszystko co potrzebne do zbawienia.

Drugi krąg: chrześcijanie z innych wspólnot, a więc ci, którzy wierzą w Chrystusa jako Boga, lecz nie zgadzają się z nauczaniem KRK: np. prawosławni, protestanci. 

Trzeci krąg: wyznawcy innych religii. W pierwszej kolejności monoteistycznych (judaiści, muzułmanie), ale również politeistycznych (hinduzim itp.)

Czwarty krąg: niewierzący (ateiści i agnostycy), którzy kierują się w życiu dobrem.

Znany zakonnik Adam Szustak mówi w taki sposób: Czyli poza Kościołem nie ma zbawienia. Jednak Kościołem są wszystkie te kręgi. Możliwe jest przejście pomiędzy kręgami, ale w zasadzie każdy z tych czterech kręgów wchodzi w zakres Kościoła, dlatego znajdując się w obrębie któregokolwiek nich - możliwe jest uzyskanie zbawienia.

Jak to odpowiedzieć? Owszem, zgadzamy się, że judaiści lub muzułmanie nie są w tej samej sytuacji co agnostycy lub ateiści. Światło w judaizmie jest większe aniżeli w ateizmie. Jednak w obu przypadkach mówimy o ewangelizacji i konieczności nawrócenia, nie zaś o "transferach" do wyższych kręgów w celu zwiększania szansy na zbawienie. Nie mówimy, że lepiej, by ateista został buddystą lub czcicielem krwawych bóstw hinduizmu, by miał większe na zbawienie.

Jedyna droga do zbawienia wiedzie przez opuszczenie religii bez Chrystusa, moralności bez Chrystusa i przyjście z wiarą do Niego. Jezus powiedział o sobie, że jest jedyną drogą do otrzymania życia, do powstania ze śmierci, do zerwania kajdanów grzechu. Wiara w Jezusa wyjście na wolność, to przejście z ciemności do światła, a nie zwiększenie prawdopodobieństwa życia wiecznego.

Nasz Pan Jezus Chrystus powiedział:

"Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim" (Jn 3.36)

Zaś Ap. Piotr oznajmia co jest stawką: "Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze" (Dz. Ap. 3.19)

Nie ma tu mowy o prawdopodobieństwie, o zwiększonej szansie. Jest mowa o pewności dla każdego, kto zaufał Jezusowi. Dlatego Pismo Święte przykłada wielką wagę do głoszenia Słowa Bożego. Wiara rodzi się bowiem nie w wyniku siedzenia w miejscu, kontemplacji itp., lecz w wyniku słuchania Słowa Bożego, a więc w wyniku spotkania z Chrystusem przemawiającym poprzez Pismo Święte!

Z tego powodu tak ważna jest służba Ewangelii, kaznodziejska i ewangelizacyjna rola Kościoła. Kościół wierny Bogu to Kościół, który nie milczy, lecz przemawia. I przemawia w zgodzie ze Słowem Bożym, nie głosząc własnych nauk, własnych filozofii, własnych przykazań, własnych koncepcji zbawienia i dobrego życia.

Dzielmy się Dobrą Nowiną. W ten sposób uczestniczymy w tej wspaniałej Bożej misji niesienia lekarstwa ludziom - nawet jeśli wielu z nie zdaje sobie sprawy ani z własnej śmiertelnej choroby, ani z istnienia lekarstwa na nią.

Ewangelia jest mocą

Ewangelia jest mocą Bożą ku zbawieniu każdego kto wierzy (Rz 1:16). Chcesz doświadczyć Bożej mocy w swoim życiu? Wierz Ewangelii! Chcesz widzieć moc Bożą, która uwalnia ludzi ze związań i zniewoleń: opętania, nałogów, grzechów? Głoś im Ewangelię! Nie zastępuj jej ludzkimi substytutami, które są nietrwałe i leczą objawy, a nie przyczynę.

Ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę

"I ustanowię nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem; ono zdepcze ci głowę, a ty ukąsisz je w piętę". (Księga Rodzaju 3:15)

Jak zorganizować w Kościele ewangelizację?

Drogi Przyjacielu, 

Jeśli myślisz o zorganizowaniu w swoim Kościele ewangelizacji, lecz problem stanowią finanse, wybór kaznodziei, kwestie organizacyjne i reklama wydarzenia, pozwól, że podzielę się z Tobą sprawdzonym rozwiązaniem, które stosujemy od kilkunastu lat. 

Tym rozwiązaniem jest cotygodniowa Wieczerza Pańska. Zgodnie ze słowami apostoła Pawła: "Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie, aż przyjdzie" (1 list do Koryntian 11:26). Oznacza to, że jedną z funkcji i jednym z celów Komunii jest zwiastowanie śmierci Chrystusa na krzyżu za grzeszników. 

Sprawując więc Wieczerzę Pańską na każdym niedzielnym nabożeństwie, opowiadamy jego uczestnikom o dziele Syna Bożego w najskuteczniejszy sposób, ponieważ robimy to w *Boży sposób*. Dla niechrześcijan obecnych na nabożeństwie, będzie to wezwanie do nawrócenia, zaś dla wierzących będzie to posilenie w wierze i społeczności jednego ciała, jakim jest Kościół. Nie pozbawiajmy jednych i drugich tego ważnego daru od Boga. 

Jezus ofiarował Kościołowi dar chleba i wina przy Stole Pańskim, ponieważ uznał, że nic innego nie jest w stanie tak skuteczny, widzialny i namacalny sposób ukazać znaczenia krzyża. To naprawdę uwalniające. Nie musisz silić się na bycie twórczym, pomysłowym, by uatrakcyjnić poselstwo Ewangelii lub formę nabożeństwa. Wystarczy, że sięgniesz, po coś, co Bóg już nam dał. 

Gdy Kościół praktykuje cotygodniową Wieczerzę Pańską, każdy chrześcijanin będący jego częścią nie tylko otrzyma cotygodniowe duchowe posilenie darami od Chrystusa, lecz będzie mógł zaprosić na nabożeństwo niewierzącego znajomego z przekonaniem, że ten usłyszy zwiastowanie o znaczeniu śmierci Chrystusa (bez względu na treść kazania). To najlepsza ewangelizacja, jaką Kościół może zorganizować: duchowy pokarm ciała i krwi Pańskiej spożywane przez ciało Chrystusa (Kościół). Jeśli ktoś chce mieć w nich udział, powinien zaufać Chrystusowi, którego zwiastujemy ilekroć łamiemy chleb i pijemy wino. 

Pan Jezus powiedział: Czyńcie to. 

A Bóg niech robi swoje.

Ewangelia oddzielona od człowieka

Jeśli do tej pory o segregacji ludzi, o prawach człowieka, o odmawianiu ludziom opieki zdrowotnej, o zakazie odwiedzin samotnych i chorych w szpitalu, o więzieniu w domach zdrowych ludzi, ale także o Rosji, o Putinie, o wojnie, o śmierci ukraińskich dzieci itd. mówiłeś bzdurki w rodzaju: "Pastorze, nie mieszaj się do polityki, pisz o Ewangelii", to teraz rozumiesz, że kiedy obecnie angażujemy się w pomoc uchodźcom, ukraińskim żołnierzom i modlimy się o sprawiedliwy pokój, o wolną Ukrainę, o sąd nad Putinem - mieszamy się do tego, co błędnie nazywałeś "polityką". 

Osobiście jednak zamiast słowa "polityka" wolę określenia: "ludzkie zło", "ludzka krzywda", "niesprawiedliwość", "sprawiedliwość", "ucisk", "wyzwolenie" itp. Jezus nie dystansuje się nie tylko od trwogi duszy, lecz i od cierpienia ciała człowieka. Nie odsuwa się od wymienionych powyżej spraw w imię jakiejś "ewangelii" szczelnie odgrodzonej od codziennego życia murem i drutem pod wysokim napięciem. Jeśli od ucisku, cierpienia, zniewolenia bliźniego dystansuje Cię "ewangelia", którą wyznajesz, to nie jest to Ewangelia Jezusa Chrystusa. Jest to inna ewangelia. 

"Wtedy odpowiedzą mu sprawiedliwi tymi słowy: Panie! Kiedy widzieliśmy cię łaknącym, a nakarmiliśmy cię, albo pragnącym, a daliśmy ci pić? A kiedy widzieliśmy cię przychodniem i przyjęliśmy cię albo nagim i przyodzialiśmy cię? I kiedy widzieliśmy cię chorym albo w więzieniu, i przychodziliśmy do ciebie? A król, odpowiadając, powie im: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście" (Mt 25:37-40).

Tyle samo sensu co H#$2syDgL+&2wt_SH

Niekiedy ludzie piszą lub mówią, że podoba im się ta lub owa rzecz, którą mówię, piszę lub robię, lecz zastrzegają (wiadomo, inni to czytają 🙂, że nie zgadzają się w jakiejś innej, o której akurat w tym momencie się nie wypowiadam 🙂 

Odbieram to jako miły komplement i zachętę. Nie tylko słowa pokrzepienia i jednomyślności, ale także wtrącenie, że w jakimś punkcie różnisz się ze mną. Skoro bowiem osobiście się nie znamy (lub znamy słabo), a wiesz, że się różnimy, oznacza to, że przynajmniej wiesz, w co wierzę i czego nauczam. 

To zachęcające. To już dużo w dobie politycznej poprawności i nabierania wody w usta. Jeśli o jakimś pastorze jesteś w stanie powiedzieć, że w czymś się z nim nie zgadzasz, oznacza to, że nie wstydzi i nie boi się on mówić o tym, w co wierzy. 

Jeśli jakiś mój wpis uznajesz jako prowokujący do dyskusji, myślenia, opowiedzenia się, rzuca wyzwanie twojemu dotychczasowemu myśleniu, to znaczy, że spełnia on swój cel. Żadne z moich kazań, podkastów, artykułów, wpisów, książek nie służą zachowaniu status quo - temu, abyś pozostał w dotychczasowym miejscu. Celem jest zawsze przeniesienie cię choćby o krok do przodu, zainspirowanie do kochania Jezusa sercem i umysłem jeszcze bardziej. Żadne z nauczań Jezusa nie miało na celu pozostawić słuchaczy z przekonaniem: "Jestem we właściwym miejscu. Jestem OK. Rozbijam tu namiot". 🙂 

Jako pasterze nie możemy wydawać odgłosów niczym niewyraźnie brzmiąca trąba. Niedawno posłuchałem pastora, który w jednym zdaniu stwierdził, że "aborcja jest zabiciem człowieka, lecz inną sprawą jest to, czy powinniśmy jej zabraniać". Mistrzostwo. Mówisz "nie" i w tym samym oddechu mówisz "tak". Tak tak nie nie tak nie tak tak nie nie tak nie. Można to samo powiedzieć krócej: "H#$2syDgL+&2wt_SH" i ma tyle samo sensu. 

Nie możemy być śliscy, niekonkretni dla jakichś pragmatycznych celów. Nie możemy być niczym psy pasterskie, które nie szczekają, widząc wilka, i które nie dbają o owce oddalające się od pasterza. Taki pies nie powinien dostawać jedzenia 🙂 

Szczególnie w czasach współczesnego zagmatwania Kościół powinien odważnie i klarowanie opowiadać się w sprawach, w których wypowiada się Bóg w swoim Słowie (Biblii). Tam, gdzie On milczy - milczmy. Tam, gdzie On się wypowiada - stawajmy na dachach, by o tym oznajmiać 🙂 "A gdyby trąba wydała głos niewyraźny, któż by się gotował do boju?" (1 list do Koryntian 14:8).

Fałszywy wybór

Nie stoimy przed wyborem: mówić o Ewangelii czy bronić wolności, godności i praw człowieka? Godność i wolność człowieka to owoc rosnący na drzewie krzyża. Nie głosimy Ewangelii jako magicznego zaklęcia. Dobra Nowina nie jest oderwana, odizolowana od życia.

Większy Samson

"Twoje grzechy są zbyt silne dla ciebie. Ale nie są zbyt silne dla Jezusa. Jezus jest naszym większym Samsonem, a Jego siła nigdy nie może być Mu odebrana. Kiedy myśleli, że Go złapali i położyli na krzyżu, Jego ramiona były wyciągnięte, aby chwycić filary naszego grzechu i wstydu. A potem On to wszystko zburzył. Kiedy umarł, twój grzech umarł z Nim. I zniknął na zawsze”.

– Toby J. Sumpter

Jakiego Jezusa głosili pierwsi chrześcijanie?

Chrześcijanie nie głosili Jezusa, który jest odpowiedzią na duchowe pomieszanie wewnątrz człowieka. Głosili Jezusa, który jest odpowiedzią na duchowe pomieszanie *w każdym miejscu*: w relacji człowieka z Bogiem, w relacji człowieka z bliźnim, w relacji człowieka ze sobą samym, w małżeństwie, rodzinie, w kulturze, w edukacji - wszędzie tam, gdzie grzech przynosi zniszczenie i odsuwa nas od Boga.

Król i grzech

Działanie Króla Dawida względem Batszeby i jej męża Uriasza jest odwrotnością Ewangelii. Król poświęca innych dla własnego grzechu. Ludzie umierają, aby Król mógł ukryć własny grzech. Ewangelia zaś oznajmia, że Król poświęca siebie za grzechy innych. Król umiera, by zmazać grzechy ludzi.

Po więcej zapraszam w niedzielę :) 

Ewangelia i materialny świat

"W Biblii nigdy nie występuje konflikt między fizycznym a niefizycznym; lecz między sprawiedliwością a grzechem. Grzech jest problemem; nie materia.

Najgorszą istotą we wszechświecie jest czysty duch (diabeł), a najpobożniejsza osoba, jaką widział świat - żyła, umarła i zmartwychwstała w ciele.

Jeśli więc nie obchodzi cię materialny świat, to nie przejmujesz się zbytnio Ewangelią, ponieważ Ewangelia dotyczy odwrócenia zła, które grzech wprowadził do materialnego, stworzonego świata".

- Andrew Sandlin

Moc Ewangelii

Ewangelia nie tylko ma moc nas zbawić i ocalić od piekła. Ma również moc nas podtrzymać w wierze oraz (poprzez Ducha Świętego) udzielić nam sił do prowadzenia zwycięskiego, świętego życia.

Śmierć nie jest częścią życia

We współczesnym podejściu do śmierci możemy zauważyć dziś dwie główne tendencje: albo wypychanie jej ze świadomości i życie tak, jakby nie istniała, albo pogodzenie się z tym, że śmierć jest czymś naturalnym, jest częścią życia, rzeczywistości, prawem natury. Niektórzy wręcz twierdzą, że śmierć jest upragnionym uwolnieniem duszy od ciała, końcem ziemskiego mozołu. 

Biblia jednak mówi, że owszem, śmierć istnieje i nie ma co wypierać jej ze świadomości. Dodaje jednak, że jest wrogiem, a nie częścią życia. Jezus przyszedł, aby właśnie zniszczyć śmierć. Kiedy umiera człowiek to nie dzieje się nic naturalnego. Kiedy stoimy nad martwym ciałem, nad trumną w czasie pogrzebu, by pożegnać się ze zmarłym, to nie ma niczego naturalnego w tym, że człowiek leży nieruchomo będąc martwy. 

Nie mamy ciała po to, aby było ono martwe i uległo rozkładowi. Bóg dał nam nogi, abyśmy na nich chodzili, ręce, abyśmy pracowali, mózgi, abyśmy myśleli, serce, aby pompowało krew, żołądek, aby trawił pokarm… Śmierć nie jest naturalna. Śmierć nie jest częścią życia. Jest nienaturalna. Jest skutkiem grzechu, odwrócenia się od Boga źródła życia. Jezus umarł i zmartwychwstał, aby nas obdarzyć nadzieją nie tyle życia wiecznego po śmierci, choć wierzymy, że dusza wierzących idzie od razu po śmierci do nieba, ale nadzieją zmartwychwstania, a więc złączenia duszy i ciała. 

Kiedy mówimy o dziele Jezusa, to mówimy o odkupieniu całego człowieka. Tak, dusza wierzącego znajdzie odkupienie idąc do nieba, ale co z ciałem? Otóż żyjemy nadzieją zmartwychwstania, ponieważ ciało również zostanie odkupione. Otrzymamy nowe ciała nie poddane śmierci, procesowi starzenia się, chorobom.  Skąd o tym wiemy? Spójrzmy na Jezusa! On jest nazwany "pierworodnym z umarłych", nie zaś ostatnim z umarłych. Zapoczątkował erę zmartwychwstania. Dlatego śmierć nie jest uwolnieniem duszy od ciała. To nie jest tak, że ciało trzyma duszę na uwięzi, a śmierć oznacza, że dusza w końcu może podążyć do błogiego, niebiańskiego miejsca, do jakiejś nirwany. Nie. Ciało nie jest przeszkodą lub więzieniem dla duszy. Człowiek jest jednością ciała i duszy. Śmierć jest nienaturalnym ich oddzieleniem. To oddzielenie to zło, a nie Boży ostateczny cel dla nas.

Jezus nie obiecuje więc nam nirwany, ani reinkarnacji, odrodzenia w innym ciele, nie obiecuje wiecznej egzystencji duszy w stanie bezcielesnym, lecz przywrócenie życia tu na ziemi, w nowym ciele. Jezus uczynił to jako pierwszy. Jego ludzka ezgystencja była i jest połączeniem nieba i ziemi, duszy i ciała, Boga i człowieka. I to jest nadzieja, którą żyjemy, że nawet jeśli umrę – będę żył. W nowym ciele, na nowej ziemi złączonej z niebiem, z Bogiem pośród ludzi. 

Czy Bóg zniszczy świat?

Dobra Nowina nie sprowadza się do stwierdzenia: „Wypełnijcie wasze serca radością” lub „Przez wiarę w Jezusa znikną twoje problemy”. Dobra Nowina brzmi: Mesjasz umarł za nasze grzechy zgodnie z Pismem i zgodnie z Pismem trzeciego dnia zmartwychwstał. Stało się coś, co zmieniło oblicze świata. Sens Dobrej Nowiny tkwi w wydarzeniach z życia Jezusa. I dotyczy ona Bożego planu dla świata i dla grzesznego człowieka. Nie chodzi w niej o to,  by opuścić ziemię i iść do nieba. Naszym ostatecznym celem nie jest transport duszy do nieba, lecz przyjście nieba tutaj. W Dobrej Nowinie chodzi o złączenie nieba z ziemią, duszy z ciałem. Chodzi o naprawę stworzenia, a nie o ucieczkę od niego. Bóg nie mówi: Ziemia jest dotknięta grzechem, więc uciekajcie z niej. Mówi: Naprawię ją. Odnowię ją. 

Ostatnia scena Biblii nie opisuje zbawionych dusz idących do nieba na tle płonącej ziemi, niczym w  filmach Rambo, gdzie bohaterski komandos idzie przed siebie, a za nim płonie dżungla. Księga Objawienia maluje przez nami obraz nowej Jerozolimy zstępującej z nieba na ziemię, stworzenie nowego nieba i nowej ziemi, które są jednym i tym samym miejscem. Owszem, nasza ojczyzna jest w niebie. Ale stamtąd wyczekujemy przyjścia Zbawiciela. Nie chodzi zatem o to, byśmy to my wrócili do stolicy, by mieszkać z królem; to on obiecał, że przyjdzie stamtąd, by przemienić nasze życie tutaj. Nasz pobyt w niebie jest stanem przejściowym, ponieważ naszą nadzieją jest zmartwychwstanie ciał, odkupienie całego człowieka, nie tylko naszej duszy, lecz również ciała.

Pomyślmy o tym w taki sposób: Bóg uczynił ten świat na przestrzeni czasu. Ukochał ten świat tak bardzo, że posłał Syna, aby umarł za świat. To wszystko świadczy o tym, że ma plan dla świata i jest to plan odnowienia, a nie zniszczenia. Nie stworzył tego świata na spalenie. 

Idźmy dalej: pomyślmy o człowieku, o nas. Bóg uczynił człowieka na świecie, by był odbiciem Jego chwały, i by mieć z nami więź. Kiedy grzech wszedł na świat, to Bóg nie stwierdził: No dobrze, niech ciało człowieka gnije w ziemi, a ja nacieszę się jego niematerialną formą. Nie. Kiedy myślimy o przyszłości, to myślmy w niej w ten sposób, że będziemy ludźmi bardziej, a nie mniej – właśnie po zmartwychwstaniu, w nowym stworzeniu. Jeśli teraz potrafimy zachwycać się muzyką, miłością, światłem, śmiechem, smakiem, przyjaźnią, barwami, to byłoby dziwne, gdyby w nowym stworzeniu te rzeczy nie miały już żadnego znaczenia (A. Schmemann).

Zmartwychwstanie Jezusa nie oznacza, że niebo to nasz ostateczny cel. To raczej przystanek do celu. Zmartwychwstanie Jezusa oznacza, że zmartwychwstanie jest naszym ostatecznym celem. Jezus nazwamy jest "pierworodnym" z umarłych, nie zaś jedynym lub ostatnim z umarłych. Otworzył nam drogę, abyśmy gdzie On jest i jaki On jest - i my byli. Zmartwychwstanie Jezusa to początek odnowienia świata, przekształcania go. A ostatecznym celem Boga dla nas jest połączenie tego, co zostało oddzielone wskutek grzechu. Dlatego oznajmiamy za Biblią, że jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć (1 Kor 15:26). Świat nie zostanie zniszczony. Świat zostanie zbawiony (Jn 12:47). 

Z powodu Ewangelii

Dlaczego jestem przeciwko okropieństwu aborcji, a więc zabijaniu nienarodzonych ludzi? Ponieważ wierzę w Ewangelię.

Pozwól złu usłyszeć

Jeszcze jedno ważne uzupełnienie wpisu nt. reakcji w Kościele na zakłócenia nabożeństwa przez proaborcyjnych aktywistów. 

Jeśli Twój Kościół, lider, pastor, ksiądz nie opowiadają się publicznie przeciwko prawu do aborcji, a więc do zabijania nienarodzonych w naszych kulturze, jeśli nie wspierają prawnej ochrony życia niewinnych ludzi - nie oczekuj, że ktokolwiek wejdzie do Twojego Kościoła, by protestować. Bez obaw. Jesteście bezpieczni. Nie jesteś żadnym zagrożeniem dla duchowych mocy i cywilizacji śmierci. Możesz dalej głosić Ewangelię na zielonych łąkach, prowadzić motywacyjne webinary o intymnej relacji z Bogiem i słyszenia Bożego głosu w sercu. 

Możesz nadal mówić o Dobrej Nowinie poza kontekstem prawdziwych wyzwań, duchowych bitew w życiu osobistym oraz w naszej kulturze i poza kontekstem ludzkich dramatów. Takiemu chrześcijaństwu nawet demony się nie sprzeciwią. Miałkość i niewyrazistość nie wstrząsa duchową ciemnością. 

Jeśli chciałbyś dobrem odpowiedzieć na zło, pozwól, by zło dowiedziało się o tym, że wypowiedziałeś jemu walkę poprzez głoszenie Ewangelii - również w kontekście obrony życia niewinnych ludzi. 

Posłuchaj: "A gdyby trąba wydała głos niewyraźny, któż by się gotował do boju?" (1 Kor 14:8). 

Nie brzmij jak niewyraźna trąba. Bądź "nastrojony", by charakteryzowała Cię zarówno biblijna wyrazistość, jak i biblijna miłość. Nie bój się mieć smak niczym sól. Nie bój się być światłem w ciemności. A Bóg da ci wiele okazji, by odpowiedzieć dobrem na okazane wobec Ciebie zło, obelgi, oskarżenia, kłamstwa. Nie milcz. Daj ludziom bez Boga szansę, by usłyszeli Dobrą Nowinę, która niesie siłę przebaczenia, również za grzech aborcji.

Samotna Ewangelia?

Kazanie z 19.04.2020.

STAROŻYTNA EWANGELIA

Co jest treścią Dobrej Nowiny? Prawda o tym, że Jezus umarł za nasze grzechy według Pism, został pogrzebany, zmartwychwstał według Pism i po zmartwychwstaniu ukazał się Apostołom oraz setkom świadków (1 Kor 15:1-7). To jest treść Ewangelii, którą głosimy. To treść Ewangelii, którą zachowujemy. Nie możemy tutaj nic majstrować, by Ewangelia stała się łatwiejsza do przyjęcia, atrakcyjniejsza. Ewangelia jest piękna i ma siłę. Nie musimy jej sztucznie pompować, nakładać makijaż, retuszować, by na zdjęciach i kościelnych mediach wyglądała jeszcze okazalej i jeszcze bardziej przyciągała. Nie. Ona jest mocą ku zbawieniu. Jest piękna i chwalebna. Ma siłę, która jest nadprzyrodzona. Nie jesteśmy w stanie uczynić prawdziwej Ewangelii atrakcyjniejszą. Albo to Ewangelia ma przyciągać ludzi do kościoła, albo niech człowiek da sobie spokój z kościołem. Kościół jest miejscem żywych, nie trupów. Owszem, żywych, którzy krwawią, są ranni, grzeszni, ale żywych. A moc ożywienia duchowego trupa ma tylko Ewangelia. Dlatego ją głosimy. Dobrą Nowinę, a nie dobrą poradę.

Mamy więc treść Ewangelii. Jest ona zawsze starożytna. Nie opowiadamy po 2 tysiącach lat niczego więcej i niczego mniej niż apostoł Paweł. Mamy zachować ten sam depozyt wiary, o którym Juda w swoim liście napisał, że została raz na zawsze przekazana świętym (Judy 3). Biada nam jeśli będziemy głosili fałszywą Ewangelię (Gal 1:6-9).

Ewangelia jest konkretna, jej treść jest wąska. Nie możemy powiedzieć cokolwiek o charakterze religijnym i nazwać to Ewangelią, nawet jeśli to stwierdzenie jest prawdziwe, np. "dzieci bądźcie posłuszne rodzicom". To jest prawdziwe stwierdzenie, ale to nie jest Ewangelia. "Człowiek jest usprawiedliwiony przez wiarę w Jezusa, nie własne zasługi". To jest prawda, ale to nie jest Ewangelia. "Mężowie, kochajcie żony". To prawda, ale to nie jest Ewangelia. 

KRZYŻ I JEGO RAMIONA

Treść Ewangelii jest wąska jak krzyż, lecz jej zastosowanie Ewangelii jest tak szerokie jak jego ramiona, które są niczym drogowskaz we wszystkich kierunkach świata. Biblia ma 66 ksiąg, a nie 7 wersetów z Listu do Koryntian 15. Zaraz ktoś jednak powie: Ale apostoł Paweł napisał, że chlubił się tylko z krzyża i nie chciał "nic innego nie umieć między wami, jak tylko Jezusa Chrystusa i to ukrzyżowanego" (1 Kor 2:2).

Zatrzymajmy się na chwilę. Mówimy o Pawle, który napisał List do Koryntian, Galacjan, Efezjan, do Tytusa, Tesaloniczan. Pisał w nich o pokarmach, o małżeństwie, o rodzinie, o Wieczerzy Pańskiej, o radości, o modlitwie o władze, o powtórnym przyjściu Chrystusa, o opiece nad wdowami… O tym właśnie pisał człowiek, który mówił o sobie, że chlubi się wyłącznie z krzyża i będzie zwiastował wyłącznie Chrystusa ukrzyżowanego.. A jednak głosił wiele innych rzeczy. Czy więc kłamał? Zmienił zdanie? Przeczył sobie? Oczywiście nie! Paweł naucza o małżeństwie opowiadając Ewangelię. Pokazał w jaki sposób Ewangelia powinna wpływać na mężów i żony w małżeństwie. Pokazał w jaki sposób Ewangelia wpływa na to, że Wieczerza Pańska jest duchową ucztą i pokarmem. Pokazał w jaki sposób Ewangelia wpływa na wezwanie do radości, do pomocy wdowom, na wezwanie do modlitwy o władze, na przepisy o pokarmach itp. Innymi słowy: musimy uczyć się widzieć, że Ewangelia jest jak zaczyn, który zakwasza mąkę, przemienia każdą sferę naszego życia. Jest jak woda, która wpływa pod drzwiami mocząc każdy centymetr kwadratowy domu. 

DYSKUSJE CHRZEŚCIJAN

Niedawno czytałem dyskusję dwóch chrześcijan, w której jeden argumentował za cotygodniową Wieczerzą, drugi zaś negował jej zasadność na każdym nabożeństwie. Pierwszy mówił, że Wieczerza jest duchowym pokarmem, więc dlaczego mielibyśmy się go pozbawiać. Drugi odpowiedział, że duchowym pokarmem nie jest Wieczerza, lecz Ewangelia.

To ostatnie to właśnie przykład stwierdzenia, które oddziela Ewangelię od wszystkiego innego. "My kochamy Ewangelię tak bardzo, my bronimy jej czystości tak bardzo, że oddzielimy ją od wszystkiego innego i zamkniemy na 4 spusty w świętym pokoju!". Takie podejście nie tylko degraduje Wieczerzę. Przede wszystkim degraduje samą Ewangelię, ponieważ przedstawia ją jako odizolowany konstrukt bez żadnego związku z tym, co Pan Jezus nakazał swoim uczniom. Czyli: tu Pan Jezus nakazał uczniom obchodzić Wieczerzę, a tu nakazał głosić Ewangelię. Ewangelia jest duchowym pokarmem, a Komunia nie jest. Dwa pokoje oddzielone żelbetonowym murem.

Jest to strasznie zubożone, ograbione spojrzenie na Ewangelię. Tak jakby była jakimś odizolowanym pokojem od reszty, ciemnym pokojem. Nie możesz cieszyć się pokojem obok, bo masz siedzieć w pokoju "Ewangelia"! 

EWANGELIA JAKO CENTRALNY POKÓJ

Ewangelia nie jest jak odizolowany pokój. Jest raczej jak centralny oświetlony pokój, z którego światło wchodzi do innych pomieszczeń i oświetla je. Jeśli mówię, że wchodzę do pokoju "nabożeństwo", by skorzystać ze światła, które ono daje, to nie mówię o innej Ewangelii. Nie mówię, że coś stawiam jako konkurencję wobec Ewangelii. Nie odgradzam Ewangelii od tego, co robimy na nabożeństwie.

Kiedy mówię, że słońce daje światło i oświetla całą ziemię, to informuję co jest źródłem światła. Ale kiedy mówię: odsłoń zasłony, by w naszym salonie było jasno, to nie chcę, by światło w salonie rywalizowało ze światłem, które daje słońce. Raczej chcę cieszyć się światłem słońca w salonie. Dlatego np. uczestnicząc w Komunii cieszymy się światłem Ewangelii przy Stole. 

Nie mówimy, że skoro Ewangelia jest duchowym pokarmem, to duchowych dobrodziejstw Bóg nie udziela nam w słuchaniu kazań o pracy, o małżeństwie, o chrzcie, o pieniądzach… Nie twierdzimy: "Tu nie może być duchowego posilenia, bo ono jest w Ewangelii!". Ewangelia nie jest odizolowaną od wszystkiego innego teorią. Musimy nauczyć się, że wszystko, co Jezus nakazał i wszystko, co nakazuje Biblia wypływa z Ewangelii - jest duchowym pokarmem ze względu na nią.

Owszem, Wieczerza poza kontekstem Ewangelii i nawrócenia do Boga nie jest nawet zwykłym posiłkiem. Jest posiłkiem sądu nad tym, który ją nonszalancko traktuje. Małżeństwo poza kontekstem Ewangelii jest zwykłym kontraktem, umową, której zapisy, definicje człowiek może sobie zmieniać kiedy chce i jak chce. Posłuszeństwo Bogu poza kontekstem Ewangelii jest zwykłą etyką, umoralnianiem pogan, a nie miłosnym oddaniem człowieka przemienionego mocą Dobrej Nowiny. Ewangelia to nie kajdany. Ewangelia to Dobra Nowina, która daje nowe oczy i wolność, byśmy widzieli, że wszystko z niej wynika. 

LIBERALIZM I FUNDAMENTALIZM

Ewangelia to zatem jądro naszej wiary, ale powiązane ze wszystkim innym. Możemy to widzieć w szerszym użyciu samego słowa Euangelion (z greckiego: Dobra Nowina). Cztery księgi opisujące życie i dzieło Jezusa Chrystusa to właśnie Ewangelie. Dlaczego jednak mówimy, że Jan napisał „Ewangelię”, skoro treść jego księgi to coś więcej niż sam opis śmierci i zmartwychwstania Pańskiego? Mówimy w ten sposób, ponieważ Ewangelia łączy się z obecnością, czynami, słowami Jezusa (Mt 4:23). Jej serce znajduje się na krzyżu, ale tętnice, kości, ciało sięgają dalej. Opowiada ona o królestwie Bożym, którego uosobieniem jest Syn Boży. Opowiada o Bożym panowaniu i przemianie świata przez Chrystusa mocą Ducha. Dotyczy więc każdej sfery naszego życia. 

Dlatego powinniśmy uważać na dwa współczesne nadużycia: liberalizm i fundamentalizm, które ograbiają jej chwałę na dwa sposoby. Liberalizm omija centrum chrześcijaństwa, a więc krzyż – Chrystusa ukrzyżowanego i wiarę w Niego, przez którą człowiek otrzymuje zbawienie i życie wieczne (Jn 3:36; Rzym 3:23). Zamiast tego stara się promować ułagodzoną religię etycznego postępowania, która nikogo nie konfrontuje z grzechem i nie wzywa do nawrócenia. Chrześcijaństwo bez krzyża jest jedynie społeczną aktywnością i przyjaźnią ze światem (Jk 4:4).

Fundamentalistyczne nurty przejawiają odwrotną tendencję. Bronią krzyża w taki sposób, by upewnić się, że pozostaje on bez związku z wszystkim innym. Unikają powiązań między krzyżem, a światem ponieważ chcą Ewangelii, która separuje się od tego, co nie-święte. Problemem fundamentalizmu jest niewiara w moc krzyża. Kiedy Jezus dotykał trędowatych – trąd z nich odchodził, nie zaś zstępował na Niego. Obecność Jezusa w ludzkich sprawach zmieniała ludzi, rzeczywistość, nie Jezusa. Powinniśmy mieć biblijne spojrzenie nie tylko na treść Ewangelii, lecz również jej moc. Choć jej sercem są prawdy, o których przypomina apostoł Paweł w 1 Liście do Koryntian 15, to jej zastosowanie jest szerokie. Nasz Pan głosił Królestwo Boże, które wprowadza transformację ludzkich serc i struktur.

SERCE I CIAŁO

Przesłanie Ewangelii stanowi serce Pisma Świętego i centrum chrześcijańskiego życia. Powinniśmy się jednak upewnić, że nie rozumiemy jej jako odizolowanego od wszystkiego innego przesłania, dobrej teorii dotyczącej sfery religii. Ewangelia, w którą wierzymy jest bowiem kompleksowa. Jest Dobrą Nowiną o tym, co Bóg uczynił dla człowieka; nowiną o Bożym Królestwie, które zapoczątkował swoim wcieleniem, śmiercią i zmartwychwstaniem Jezus Chrystus – Syn Boży, Druga Osoba Trójcy Świętej. Jest ona Bożą odpowiedzią na złą nowinę: grzech i bunt człowieka, który przyniósł na świat ojciec i reprezentant ludzkości – Adam (Rzym 5:12-21). W nim wszyscy zgrzeszyliśmy. Przychodzimy na świat jako dzieci upadłego ojca. Grzeszymy ponieważ jesteśmy grzesznikami. Jednak skutki upadku człowieka dotknęły nie tylko ludzkość, lecz i cały świat. Cała ziemia znajduje się pod przekleństwem grzechu (Rzym 8:21).

Ewangelia mówi o tym, co wydarzyło się na krzyżu i pustym grobie (1 Kor 15:1-4), lecz jej zastosowanie jest globalne, kompleksowe i szerokie. Na podobnej zasadzie, kiedy mówimy, że centrum ciała człowieka jest serce, to nie mamy na myśli tego, że ręce, nogi, wątroba funkcjonują niezależnie od niego. Mają bowiem swoją wyjątkową budowę, miejsce w ciele, lecz ich poprawne funkcjonowanie jest związane z pracą serca. Jeśli serce nie będzie pompowało krwi do wszystkich ośrodków, układów i części naszego ciała, to wkrótce ono obumrze. Ewangelia jest jak serce w ciele człowieka lub korzeń dla drzewa, nie zaś odizolowanym kamieniem na chrześcijańskim żwirowisku obok tysięcy innych kamieni. Świat to nie żwirownia pełna pojedynczych kamyków. To raczej Ogród, który nawadniany jest jednym źródłem i posiada jednego Gospodarza – Boga w Trójcy Jedynego.

Jeśli rozumiemy to zgodnie z Biblią, to będziemy w stanie przejść do serca Ewangelii i dzieła Jezusa z jakiegokolwiek tematu, bez zmieniania go ponieważ wszystko jest ugruntowanie na Nim (Kol 1:16-17). Nie opowiadamy o Ewangelii w odizolowaniu od rzeczywistości, od codziennych wyzwań i problemów, tak jakby nie miała z nimi nic wspólnego. W jaki sposób mamy kochać, przebaczać, pracować, uczyć się, walczyć, reagować na przeciwności, korzystać z Bożych darów, ofiarowywać, przyjmować? Odpowiedzią jest Ewangelia. 

ODDZIELENIE EWANGELII OD ŚWIATA?

Dlaczego więc często oddzielamy Ewangelię od realnych problemów w świecie? Ponieważ zostaliśmy nauczeni oddzielania wersetów o Ewangelii od innego rodzaju wersetów Pisma Świętego. Dzielimy Biblię na wersety dotyczące: wiary i uczynków, prawa i łaski, zbawienia i codziennego życia w świecie, tak jakby Bóg podzielił Biblię na wersety z uśmiechniętymi i zmarszczonymi buźkami. Tymczasem jeśli oddzielimy Ewangelię od codzienności, to zostanie nam zaledwie pół procenta treści Słowa Bożego, ponieważ naszą konkluzją będzie, że pozostałe kwestie, które Bóg opisuje są zbyt przyziemne, zbyt ludzkie, zbyt grzeszne, by mieszać z nimi Ewangelię.

Nie dzielimy Biblii na Ewangelię i resztę rzeczy, tak jakby inne aspekty naszego życia – małżeństwo, wychowanie dzieci, praca, seks, sztuka, przyjaźnie, pieniądze, odpoczynek itp. – funkcjonowały w oderwaniu od niej. Pan Jezus często przebywał tam, gdzie jest tłum, gdzie człowiek jest pełen trwogi, niepokoju, chory, cierpiący, odczuwający lęki i braki. Boże cele dla Ewangelii dotyczą całej rzeczywistości. Chrystus przelał swoją krew, „żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego”. (Kolosan 1:20).

Wszystko jest z Nim powiązane, a owe powiązania powinniśmy widzieć dzięki pojednaniu z Bogiem, poprzez przyjęcie (wiarą) przebaczenia za nasze grzechy. Św. Augustyn powiedział „Wierzę i myślę” (Credo et interligo), co oznacza, że wiara uzdalnia nas do poprawnego myślenia i dostrzegania tych powiązań w świecie, które dla człowieka nienawróconego są niedostrzegalne (Kol 1:21-22).

Chrystus pojednał nas z Ojcem i ze sobą nawzajem w ziemskim ciele przez śmierć. W Chrystusie wszystkie rzeczy są ze sobą zharmonizowane (Kol 1:17). On jest fundamentem i centrum czasu oraz historii. On jest Głową ponad wszystkimi rzeczami. Jest przyczyną i celem, początkiem i końcem, suwerennym Panem ponad wszystkim. Wszystko jest powiązane z Nim. To zawiera w sobie takie rzeczy jak przewijanie niemowląt, gotowanie obiadu, oglądanie filmów, moda, pieczenie ciasta, pisanie oprogramowania, obserwowanie gwiazd, nauczanie teologii, wędrówki górskie, randki po zachodzie słońca i wszystko, cokolwiek ludzie są w stanie robić. To są przejawy wiary lub odrzucenia Ewangelii. Wykonując te rzeczy, albo mówimy o tym, że krzyż miał kluczowe znaczenie dla nas i dla świata, albo oznajmiamy, że krzyż nie miał znaczenia i niczego nie zmienił w naszym życiu. Nie powinniśmy z powyższej listy wyjmować kilku rzeczy, by stwierdzić: tu jest Jezus, tam zaś Jego Słowo nie ma nic do powiedzenia. Mówimy raczej, że Bóg jest Stwórcą i Panem wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych.

Dlaczego jesteśmy przeciwko aborcji? Z powodu Ewangelii. Dlaczego jesteśmy za wiernością małżeńską? Z powodu Ewangelii. Dlaczego mówimy dzieciom: nie kłam? Z powodu Ewangelii. Jak krzyż i pusty grób mają się do radości, nadziei, pokoju, wdzięczności, cierpliwości, łagodności? Jeśli nie widzimy tych przełożeń, to ograbiamy Ewangelię. Robimy z niej pigułkę na zbawienie bez żadnego odniesienia do realnego życia tu i teraz.

PODSUMOWANIE

Ewangelia jest wąska jak krzyż i szeroka tak jak jego ramiona, które niczym drogowskazy wskazują na wszystkie kierunki świata. Bóg nie jest Nieruchomym Poruszycielem. Jest zaangażowany we wszystko, co nas spotyka. Zna ilość włosów nie tylko łącznie na wszystkich ludzkich głowach, lecz na głowie każdego z nas z osobna. Nawet wróbel nie spadnie na ziemię bez woli Ojca w niebie (Mt 10.29-31). Nie oddzielajmy krzyża od życia. Wierzymy bowiem, że Jezus Chrystus jest Panem.

Kazanie w mp3: "Samotna Ewangelia"

Do odsłuchania dzisiejsze kazanie z 19.04.2020.
   

Aborcja i Ewangelia

Przekonanie niektórych chrześcijan o dopuszczalności aborcji na życzenie nie przekreśla ich zbawienia. Tak długo, jak jest to martwa wiara ograniczona do indywidualnych przekonań mamy do czynienia z grzesznymi lub niedojrzałymi przekonaniami, nie zaś z grzesznym działaniem. Istnieje różnica między wyborczymi deklaracjami a realnymi działaniami.

Oczywiście Ewangelią nie jest opowieść o ofiarach przemysłu aborcyjnego, lecz o ofierze Syna Bożego, który umarł za grzesznych ludzi, w tym ludzi nienarodzonych, a także winnych zbrodni aborcji. Następnie zaś trzeciego dnia zmartwychwstał pokonując moc śmierci i grzechu. Jednak pamiętając o tym nie możemy oddzielać Ewangelii od wszystkiego innego. Ewangelia jest tak wąska jak krzyż, lecz jej zastosowanie jest tak szerokie, jak jego ramiona wyciągnięte w kierunku wszystkich czterech krańców ziemi. Bronimy wartości życia nienarodzonego człowieka z powodu Ewangelii, która oznajmia, że sam Bóg stając się płodem nadał znaczenie wszystkim płodom. Bóg stając się nienarodzonym człowiekiem utożsamił się z wszystkimi nienarodzonymi ludźmi. Atak na jednego z tych najmniejszych jest atakiem na Jezusa, który stał się jednym z nich. Atak na nienarodzonych jest atakiem na Boże obrazy na ziemi – tych, którzy zostali stworzeni na Jego podobieństwo.

Ewangelia oznajmia, że Jezus poszedł na krzyż, aby narodzony i nienarodzony człowiek miał życie wieczne ze względu na więź z Nim. Kiedy jako chrześcijanie bronimy prawa do życia nienarodzonych ludzi nie robimy tego ze względu na jakiś abstrakcyjny kodeks etyczny, humanitaryzm lub naukę Kościoła. Robimy to ze względu na Ewangelię, w której Bóg oznajmił: ja umrę za ciebie, podczas gdy – jak napisał Josh Howerton: „Aborcja jest przeciwieństwem Ewangelii. Aborcja mówi: Ty umrzesz za mnie, aby ukryć mój grzech. Ewangelia mówi: Ja umrę za ciebie, aby oczyścić cię z twojego".

Dlaczego więc tak często oddzielamy krzyż od realnych problemów w świecie? Ponieważ zostaliśmy nauczeni oddzielania wersetów o Ewangelii od innego rodzaju wersetów Pisma Świętego. Dzielimy Biblię na wersety dotyczące: wiary i uczynków, prawa i łaski, zbawienia i codziennego życia w świecie, tak jakby Bóg podzielił Biblię na wersety z uśmiechniętymi i zmarszczonymi buźkami. Tymczasem jeśli oddzielimy Ewangelię od codzienności, to zostanie nam zaledwie pół procenta treści Słowa Bożego, ponieważ naszą konkluzją będzie, że pozostałe kwestie, które Bóg opisuje są zbyt przyziemne, zbyt ludzkie, zbyt grzeszne, by mieszać z nimi Dobrą Nowinę. Jednak nie powinniśmy kroić Pisma Świętego. Streszczeniem Prawa Bożego jest Dekalog. Zanim jednak przeczytamy pierwsze z przykazań, mamy preambułę, która oznajmia o wyprowadzeniu Izraela z Egiptu, o Bożej dobroci, przejściu z niewoli grzechu do nowego życia (Wj 20:1-2). Oznacza to, że w sercu Prawa jest Boża wypowiedź  o łasce. Nie dzielimy Biblii na Ewangelię i całą resztę, tak jakby inne aspekty naszego życia – ochrona życia nienarodzonych, małżeństwo, wychowanie dzieci, praca, seks, sztuka, przyjaźnie, pieniądze, odpoczynek itp. – funkcjonowały w oderwaniu od niej. Pan Jezus często przebywał tam, gdzie był tłum, człowiek jest pełen trwogi, niepokoju, chory, cierpiący, odczuwający lęki i braki. Boże cele dla Ewangelii dotyczą całej rzeczywistości i całego człowieka. Jeśli Ewangelia nie dotyczy naszego codziennego życia, to ograniczamy jej moc. Jeśli stojąc na jej mocnym gruncie nie mamy do zaoferowania zgwałconym lub porzuconym kobietom w ciąży niczego poza: „sama zdecyduj w sumieniu co zrobisz”, to jesteśmy pożałowania godni.

Chrystus przelał swoją krew, „żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego” (Ko1:20). Wszystko jest z Nim powiązane, a owe powiązania powinniśmy widzieć dzięki pojednaniu z Bogiem, poprzez przyjęcie (wiarą) przebaczenia za nasze grzechy. Święty Augustyn powiedział „Wierzę, aby rozumieć” (Credo ut intelligam), co oznacza, że wiara uzdalnia nas do poprawnego myślenia i dostrzegania w świecie tych powiązań, które dla człowieka nienawróconego są niedostrzegalne. „I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych” (Kol 1.21-22). Tacy byliśmy. Wedle Bożej diagnozy umysł nieodrodzonego człowieka żyjącego bez Boga jest usposobiony wrogo względem Niego. Nie byliśmy neutralni. Nie posiadaliśmy zdolności poprawnej interpretacji świata. Nasze umysły były martwe w grzechu, podobnie jak nasze serce i wola. Jednak Chrystus pojednał nas z Ojcem i ze sobą nawzajem.

Dlaczego zabijanie nienarodzonych jest potwornością? Ponieważ każdy człowiek jest nosicielem Bożego obrazu. Jezus ukochał grzeszną ludzkość i dał swoje życie, aby każdy z nas przez wiarę w Niego miał życie wieczne (Jn 3:16). Urodzenie i wychowanie każdego dziecka jest wyzwaniem, odpowiedzialnością, ale spoglądając na Chrystusa możemy się nauczyć, że nie powinniśmy szukać drogi na skróty. Jezus oddał swoje życie za mnie, więc chcę swoje życie ofiarować tobie. Nie wierzymy w moralizm. Nie wierzymy w przemianę ludzkich serc poprzez prawne uchwały. Wierzymy natomiast, że prawna ochrona nienarodzonych ludzi jest ważna ze względu na Boga, który umiłował każdego człowieka, m.in. nienarodzonego, jak i narodzonego zwolennika zabijania nienarodzonych ludzi. Nienarodzone dzieci są stworzone na Boży obraz i podobieństwo. Kto je niszczy – nienawidzi Bożych obrazów i Bożego świadectwa w Jego świecie. Aborcja jest więc wojną wypowiedzianą Stwórcy. Jest pogardą wobec Jego planu stworzenia człowieka, kontekstu, sposobu, w jaki ono się pojawia i rozwija. Reformator Kościoła Jan Kalwin w swoim komentarzu do Księgi Wyjścia 21.22 napisał: "Dlatego płód, choć zamknięty w łonie matki, jest już człowiekiem, i potwornym przestępstwem jest ograbianie go z życia, którym jeszcze nie zaczął się cieszyć. Jeśli czymś straszniejszym jest zabicie człowieka w jego własnym domu, aniżeli w polu, ponieważ dom człowieka jest jego najbardziej bezpiecznym miejscem schronienia, to z pewnością za bardziej okrutne należy uznać zniszczenie płodu w łonie matki, zanim doszło do niego światło".

Aborcja jest pięścią wzniesioną ku niebu z wołaniem: „Nie ma cię! Nie odpowiadam przed nikim! To, co znajduje się w mojej macicy nie jest bardziej znaczące niż pryszcz na mojej twarzy. Zgnieciemy, wyciśniemy i zapomnimy”. Poważnie? Nie sądzę, że w to wierzysz. Nie sądzę, że nawet będąc pro-choice w to wierzysz. Sądzę, że obruszasz się na anty-aborcyjne wystawy przedstawiające rękę, nogę i głowę oderwane od ciała. Sądzę, że jesteś za ustępowaniem miejsc matkom w ciąży i przepuszczaniem ich w kolejce.

Jako chrześcijanie mamy tu do odegrania ważną rolę. Powinniśmy stawać w obronie nienarodzonych, ale i stawać w obronie matek przed indoktrynacją i manipulacją lewicowych środowisk, które zabijanie ludzi chcą pozostawić decyzji każdego rodzica. Nie możemy poddawać się presji i naciskom ludzi, którzy poprzez kłamliwe oskarżenia próbują nas zniechęcić do bycia wiernymi Bogu. Wzorem Izraelitów z Księgi Nehemiasza wznoszących mur wokół Jerozolimy nie możemy przerwać pracy i poddawać się presji bezbożności.

„A co zrobiliście dla tych kobiet? Tylko mówicie i mówicie!” – słyszymy. Nie. Od mówienia zaczynamy, ponieważ Bóg na ten temat mówi, ale na nim nie kończymy. Wy zaś chcecie, abyśmy nawet nie zaczynali. Uważasz jednak, że mówienie to za mało? Masz rację. Jeśli potrzebujesz wsparcia i pomocy daj znać. Jeśli nie, to dlaczego tylko mówisz i mówisz? Poinformuj na swoim facebooku i wszędzie, gdzie jesteś w stanie, że kobiety z niechcianą ciążą nie są skazane na samotną drogę przez życie. Poinformuj kobiety z niechcianą ciążą o polskich oddziałach „Save Life International”, „Human Life International”, oknach życia i domach samotnej matki. Wręcz im tę książkę, pokieruj do lokalnego kościoła lub daj kontakt do mnie. Jesteś przeciwny mówieniu? Działaj.

Zbyt często wypowiadamy się tam, gdzie powinniśmy milczeć i milczymy tam, gdzie powinniśmy mówić. Biblia wzywa nas do ratowania tych, którzy są wydani na niewinną śmierć (Prz 24:11). Jeśli to robisz, niech Bóg ci błogosławi. Nie zniechęcaj się przeciwnościami. W istocie sprzeciw wrogów kultury życia jest dla ciebie komplementem i dowodem, że robisz to, co powinieneś. Nie twierdzę, że wszyscy musimy robić to samo. Ale wszyscy możemy coś robić w tym samym celu. Jedni uczestniczą w Marszu Życia, inni pracują w fundacjach i organizacjach niosąc praktyczną, duchową i materialną pomoc matkom po aborcji lub potrzebującym kobietom w ciąży. Niektórzy piszą książki lub artykuły, głoszą kazania i wykłady. Inni prowadzą warsztaty nt. rozwoju życia płodowego człowieka. Inni organizują wystawy i pikiety uliczne. Inni się modlą przez budynkami, w których dokonywane są aborcje. Jesteśmy sojusznikami w jednym celu. Nie odrzucajmy, nie krytykujmy tego, który wznosi inną część muru. Raczej wzajemnie się zachęcajmy, wspierajmy i bądźmy wdzięczni za tych, którzy nie są bierni w ochronie i budowaniu kultury życia.